In de uithoeken van India

Na mijn tijd bij families en vrienden in Chennai en Dhaka, werd het weer tijd om echt op reis te gaan. Omdat ik steeds mensen tegenkwam uit het noord oosten van India en dit grenst aan Bangladesh, was dit gebied een logische eerste keus om te starten.

De grensovergang van Bangladesh naar India bleek een bijzondere ervaring. Na een nachtbus en lokale bus kwam ik 's morgens vroeg aan in het grensdorpje Tamabil. Dorp was een echter groot woord, want het enige wat ik zag in dit gehucht waren een paar winkeltjes (type "kastwinkel" welke even groot zijn als een kast en alleen de meest basic spullen bevatten) en de lokale steenhouw bedrijven waarbij mannen grind uit steen aan het hakken waren. Aangekomen bij het immigratiekantoor bleek dit nog niet helemaal open te zijn want de beambte liep nog in een lungi (soort pyamarok) met ontblood bovenlijf, terwijl hij zijn tanden aan het poetsen was. Toch wilde hij al wel naar mijn documenten kijken. Helaas bleek dat ik nog geen "vertrekbelasting" betaald had, wat ik moest doen in de dichtsbijzijnde bank die 15 km verder op lag. Gelukkig waren de locals erg vriendelijk en hielpen ze me met het vinden van de goede bus en riskja.

Terug in het kantoor werd ik ontvangen met thee en nadat zes man personeel naar mijn paspoort en visum hadden gekeken en er een foto van me werd gemaakt (gek genoeg hadden ze in dit karige gebouw wel een fotoappartaat!), mocht ik Bangladesh verlaten. In India gingen de formaliteiten iets sneller, maar toen bleek dat er op zondag geen openbaar vervoer reed. Hotels waren ook niet te vinden in het grensdorpje Dawki (hoewel mij dit wel beloofd was!) dus er zat niets anders op dan aan de kant van de weg op vervoer te wachten, omdat ik een prive taxi te duur vond. Deze tactiek werkte: op een gegeven moment kwam een man in een luxe auto naar mij toe die mij een lift aanboodt naar de eerstvolgende stad Shillong tegen een redelijke prijs. Uiteindelijk werd het een gezellige rit, waarbij hij met zijn 2 vrienden in konvooi naar Shillong reed en ik tot entertainment van allen diende. Ze trakteerden me ook nog op een lunch in de middle of nowhere op een kleedje.

In Shillong merkte ik meteen al dat het noord oosten van India anders was dan Bangladesh en de rest van India. Dit gevoel werd naarmate mijn reis in dit gebied vorderde alleen maar verder bevestigd.

Mensen zien er totaal anders uit, puur op uiterlijk lijken ze eerder op mensen uit Birma of soms zelfs Thailand of China/Tibet. Daarnaast zie je hier relatief weinig Indiase kleding (salwar kameez of sari), maar des te meer westerse kleding of tribal kleding, waarbij de vrouwelijke kleding voor Indiase begrippen soms best uitdagend was (strakke kleding of rokjes). Dit vond ik apart, zeker toen ik besefte dat ik het meest conservatief gekleed was in de wijde omgeving.

Verder spreekt de bevoking in het noord oosten geen hindi, maar de lokale talen en Engels. Je ziet ook een verscheidenheid aan religies, waarbij Christendom en Buddhisme in sommige gebieden vaker voorkomen dan het Hinduisme of de Islam. Daarnaast zijn de mensen onwijs vriendelijk. In Bangladesh had ik me al een beetje mentaal voorbereid op het Indiase getouwtrek aan je door allerlei mensen die wat van je willen (taxichauffeurs, bedelaars, priesters, winkeliers etc) maar niets daarvan was waar in het noord oosten. Er goldt een eerlijkheid en een vriendelijkheid waar ik heel erg blij van werd.

Tenslotte was het erg bijzonder om te leren over de geschiedenis van deze regio, en dan met name Nagaland waar ik het langste verbleef. Nagaland ligt in een uithoek van India aan de grens met Birma. Naga's waren van oorsprong koppensnellers maar zijn dat allang niet meer. Toch zie je nog resten van de cultuur in de huizen die van oorsprong schedels bevatten maar nu de horens van buffalo's. Veel mensen wonen in kleine dorpjes en leven van de landbouw (met name rijst). Het gebied is heuvelachtig en bosachtig en onzettend mooi. De mensen zijn Christen en hebben hun eigen tribal kleding. Salwar kameez en sari's zie je hier niet, en als vrouwen gaan trouwen dragen ze zelfs een witte bruidsjurk!

Naga's voelen zich geen Indier en hebben dat nooit gedaan. Zelfs voordat India onafhankelijk werd, hadden de Naga's al aangegeven aan hun koloniale bezetter Engeland dat ze een eigen staat wilden vormen, wat ze later hebben herhaald aan Gandhi. Gandhi bleek ontvankelijk voor hun argumenten en beloofde hen dat India Nagaland zou accepteren, maar helaas werd hij doodgeschoten en zijn opvolgers dachten daar anders over. En zo werd Nagaland ingelijfd bij India en een lange tijd van conflict tussen Nagastrijders en het Indiase leger volgde.

Het voelt zo triest, deze hele geschiedenis. Zelfs een buitenlander als ik kan zien dat Nagaland compleet anders is dan de rest van India. Tuurlijk, India is groot en kent een verscheidenheid aan culturen en talen, maar de verschillen met Nagaland lijken nog groter te zijn.

Momenteel is de Naga kwestie nog steeds niet opgelost, althans niet voor de Naga's. Wel is de regio veiliger dan voorheen, en is de hoeveelheid militanten die strijdt voor onafhankelijkheid drastisch afgenomen.

Al met al dus gemengde gevoelens bij een bezoek aan deze regio. De warmte van de bevolking, de interessante cultuur en de mooie heuvels zijn geweldig, maar de geschiedenis blijft deze regio achtervolgen en dat voel je.

Next up is het "echte" India; het toeristencircuit Varanasi - Agra - Rajastan; ik verwacht ontzettend veel interessante cultuur en mooie gebouwen maar ook viezigheid, chaos en lawaai...

kus Annemieke