Van emotioneel tumult naar rust & sereniteit

Toen mijn jongere broer twee jaar geleden naar India op vakantie zou gaan, probeerde ik hem voor te bereiden op wat komen ging. India was immers geen Thailand of Australië en het lawaai, de viezigheid, de drukte en de opdringerigheid van mensen kunnen erg overweldigend aanvoelen als je dit niet gewend bent. Ik probeerde het uit te leggen, maar ik merkte al gauw dat ik het niet goed onder woorden kon brengen. Sindsdien heb ik hier altijd mee geworsteld. Hoe geef je een indruk van India aan iemand die er nog nooit geweest is?

Pas had ik een ervaring in Goa die typisch Indiaas aanvoelde. Ik wilde een pakketje naar Europa te versturen en dacht dit spoedig te kunnen regelen. Ik had dit in Varanasi immers ook gedaan en toen was het supereenvoudig: tegenover het postkantoor was er een "inpakservice" waarbij een man voor 100 rupees mijn spulletjes in een doos stopte, hier vervolgens met blauw draad een witte stof omheen naaide, en mij instructies gaf wat voor info ik op de witte stof moet zetten. In het postkantoor werd ik geholpen door een aardige beambte en het hele proces kostte mij slechts 15 minuten. Perfect.

In Goa verwachtte ik uiteraard dat het proces hetzelfde zou zijn. Ik had de bus gepakt naar een grotere stad in de buurt waar ik naar het postkantoor ging. In het postkantoor raakte ik echter meteen al in de war. Iemand vertelde me namelijk dat ze in het postkantoor ook de spullen verzendklaar kunnen maken, maar degene aan de balie zei dat dit niet kon. Ik wilde naar buiten lopen maar de man die me daarvoor hielp was zeer stellig dat ze het echt verzendklaar konden maken. Ik geloofde hem, want het zou best eens kunnen dat de man achter de balie er gewoon geen zin in had, dit is namelijk niet geheel ongebruikelijk in India. Ik dus weer terug maar het kon echt niet. Ik moest ergens bij de markt zijn om het te laten doen.

Drie kwartier later, na veel mensen de weg gevraagd te hebben. kwam ik bij de markt aan. Eindelijk vond ik een stoffenwinkel waar ze stof verkochten en het erom heen konden naaien, maar nadat ik er verscheidene keren naar vroeg terwijl ze mijn spullen al half aan het inpakken waren, gaven ze toe geen doos te hebben. Ik: "maar dan heeft de stof dus ook geen zin, want de stof alleen is niet sterk genoeg". Ze kon ook niet vertellen waar ik een doos kon vinden. Hmm.

Na verschillende winkels om een doos gevraagd te hebben, werd ik al wanhopig, maar uiteindelijk vond ik een winkel waarbij ze me een doos gaven, gratis. Ik ging dus maar weer terug naar de stoffenwinkel-straat maar daar bleek dat ze me alleen de stoffen wilden verkopen voor minimaal 2-3x de normale prijs. En de naaiers die voor de winkels zaten bleken maar liefst 3-5x de normale prijs te vragen om de stof om het pakketje heen naaien.

Mijn humeur daalde weer naar het nulpunt. Feit is, voor sommige diensten wil ik best meer betalen, maar iedereen in die straat had NIETS gedaan om me te helpen en ondanks slechte service moest ik wel de hoofdprijs betalen. Daarnaast merkte ik dat ze me gewoon achter mijn rug om aan het uitlachen waren, waardoor mijn nekharen overeind gingen staan en ik al bijna dat stomme pakketje al helemaal niet meer wilde versturen!

Dit symboliseert één kant van India voor mij: die lastige kant waarbij het hele universum tegen je lijkt te werken om blijkbaar iets supersimpels voor elkaar te kunnen krijgen! En waarbij mensen irritant zijn en je constant oplichten.

Maar toen. Na een korte pauze liep ik terug naar het postkantoor om te kijken of die stoffen buitenkant écht nodig was of dat de beambte me misschien kon matsen. Hij zuchtte en zei dat als ik het beter zou tapen en een wit papiertje op de voorkant kon plakken het OK zou zijn. Toen ging ik op zoek naar een winkel waar ze deze materialen verkochten. Na 10 minuten vond ik er een winkel en voor ik het wist waren de 2 mensen van de winkel mijn pakketje aan het professionaliseren en wilden ze hier geen geld voor hebben.

Dit is de andere kant van India; ineens lukt alles en helpen mensen je en lijkt alles supersimpel te zijn.

En die tegenstelling levert zo'n emotioneel tumult op; op het ene moment ben je vol met frustratie, staan de tranen je in de ogen en kun je vloeken om alles (waarom is er zoveel bureacratie? waarom zeggen ze niet gewoon de waarheid? waarom kost het 2 uur om iets te vinden wat op de kaart maar 10 minuten ver weg is?!) maar het volgende moment voel je je overweldigd met dankbaarheid en vriendelijkheid en is India het mooiste land dat er is. Zeker omdat elke moment iets bijzonders kan gebeuren, zoals het huwelijksfeestje op straat op het moment dat ik de taxi naar het vliegveld pakte, of de interessante gesprekken met mensen in de trein die je dan bij hun thuis uitnodigen.

Emotioneel gezien is India een uitdaging, zeker voor een jojo zoals ik. Naast het feit dat dingen vaak lastig te regelen zijn, krijg je ook zoveel aandacht van verkopers, bedelaars, mensen-die-met-je-op-de-foto-willen, mannen die je aanstaren of naar je sissen, of wannabe-gidsen, dat het lastig is om kalm te blijven door hun opdringerige gedrag. Hoewel ik hier minder last van leek te hebben dan andere toeristen (ik denk omdat ik in Bangladesh geleerd heb me voor mijn omgeving af te sluiten), is dit iets wat zeker impact op mij had en waardoor ik vaak doodmoe was 's avonds.

Nu ben ik in Oman en na slechts 2 dagen kan ik aangeven dat Oman de perfecte tegenpool van India is op dit gebied. Oman is sereen en rustig, tot op het saaie toe. Straten zijn breed en leeg en je hoort amper getoeter. Mensen zijn vriendelijk en beleefd en vragen niet om meer geld nadat je een afspraak hebt gemaakt. Ik heb geen bedelaars gezien en volgens mij ben ik nog door geen enkele gids benaderd, sterker nog, het is soms moeilijk om toeristeninfo te vinden! Kortom: totaal anders dan India.

Door Oman ben ik wel gaan beseffen wat India voor mij betekent; en hoe ik het in het vervolg beter kan omschrijven aan anderen. India betekent voor mij emotioneel tumult, waarbij je in slechts 1 uur grote hoogtes en diepe dalen kan meemaken. India is verschrikkelijk, frustrerend en soms vraag ik me af wat ik er in vredesnaam zoek. Maar op het volgende moment is het geweldig en wonen er alleen maar aardige mensen. Vermoeiend is India zeker, maar nooit saai. Een land waarbij elk bezoek anders en fascinerend is.

Maar nu dus rust & sereniteit... Ben benieuwd voor hoe lang!

kus Annemieke