Over met een man reizen, Syrië, en "the end"

Hi allen,

Na Irak reisde ık door naar Turkije, waar ık het oosten van het land heb verkend. Turkije voelde meteen al veel makkelıjker om in rond te reizen. Iedereen sprak ıneens Engels en men was ook al meer gewend aan toeristen. Daarnaast is ın Turkije het openbaar vervoer verschriıkkelijk goed geregeld, met regelmatıge bussen van verschillende aanbieders waardoor de concurrentie hoog is (gevolg: superluxe bussen met catering en "onboard" entertaınment!).

Maar het grootste verschil met Irak was voor mij dat ık een reispartner voor enkele weken had. Ik had Jonathan ın Ethiopië ontmoet en we hadden enkele zo leuke dagen samen beleefd, dat een vervolgafspraak ("16 mei om 12.00 uur op de brug bij de visvijver in Urfa") snel gemaakt was.

Het was verbazingwekkend om te zien hoe zeer het verschil maakt als je als vrouw met een man reist. Ik kreeg beduidend minder aandacht van lokale mannen en ik kon ineens plekken bezoeken waar vrouwen traditioneel gezien niet komen. Zo was één van onze favoriete bezigheden om op straat thee te drinken tussen de lokale (vaak oudere) mannelijke bevolking. In het begin keek men altijd wel een beetje raar op, maar na de inıtıële schok verwelkomden ze ons (en mij!) altijd hartelijk.

Daarnaast betekende het reizen met een man dat ik ook weer alcohol kon drinken! Hoewel alcohol ın Iraaks Kurdistan wel verkrijgbaar was, had ik maar één keer een biertje kunnen drinken (en stiekem op mijn hotelkamer, hoe zielig is dat!) omdat het me niet verstandig leek. Immers, mijn veiligheid in een conservatieve Islamitische cultuur hangt grotendeels af van het feit dat de lokale bevolking mij als "eervolle" dame beschouwt, en alcohol drinken hoort niet echt bij dat imago. Hoewel Turks Kurdistan ook best conservatief was, waren er toch enkele barretjes te vinden waar ik met Jonathan naar toe kon gaan. Dat was leuk om mee te maken, want het was soms een epische zoektocht om er één te vınden omdat ze zo verborgen zijn! Daarnaast zie je ook een hele andere kant van een stad (de nauwe, doorrookte ruimtes die als drinkhol doorgaan!) terwijl ik eindelijk weer kon genieten van een biertje!

Kortom: het reizen met een man had zeker voordelen, hoewel ik mijn onafhankelijkheid soms ook wel miste.

Verder was oost Turkije erg mooi; geweldige landschappen en oude moskeeën en paleizen en steden. En de mensen waren wederom erg vriendelijk wat resulteerde in regelmatige uitnodigingen voor thee en ontbijt. Al met al werd ik weer bevestigd in mijn eerdere beeld dat Koerden (en Turken overigens ook) erg vriendelijke en gastvrije mensen zijn.

Wat wel triest was is dat we veel Syrische vluchtelingen hebben gezien. Ik had enkelen al in Iraaks Koerdıstan ontmoet maar in Turkije namen de aantallen alleen maar toe. Sommigen leken al redelijk hun weg te hebben gevonden in Turkije, maar we zagen ook enkele zeer schrijnende gevallen. Zo zagen we één jonge man die gebaarde dat hij pas 10 dagen uit Aleppo weg was, en je zag in zijn ogen de intense pijn. Die blik heeft me nog een paar dagen achtervolgd.

Inmiddels ben ik in Istanbul in afwachting van mijn vlucht naar huis. Ik vlieg namelijk morgen al en ik heb er zin in! De afgelopen maanden waren onwijs mooi en interessant, maar ik mis inmiddels niet alleen mijn familie, vrienden, en huis, maar zelfs het werken! Daarnaast hoorde ik dat het weer in Nederland beter en warmer is dan het weer in Istanbul (het regent hier!), dus het wordt tijd om te gaan ;-)

Tot snel!
Kus Annemieke

PS als iemand een leuke baan weet (waarschijnlijk richt ik me weer op de financiële sector maar ik sta ook open voor andere sectoren), hou ik me aanbevolen!