Het "echte" India: spiritualiteit en viezigheid

Dag allen,

Inmiddels ben ik in het "echte" India beland en dat heb ik geweten! De hoeveelheid koeien, mensen en afval op straat is exponentieel toegenomen sinds ik het noord oosten van India achter me liet en stiekem vind ik dat zelfs ook wel leuk en interessant!

Daarnaast ben ik ook in het religieuze hart van India beland, want de plekken die ik heb bezocht zijn belangrijke plekken in het Hindoeïsme. Zo is Varanasi de heiligste stad van het land waarbij alles draait om de rivier de Ganges, en waar je zowel crematies aan de oever ziet plaatsvinden als dat je mensen in het water ziet baden. In Khajuraho zijn veel erotische Hindoe tempels te vinden die zeer inspirerend waren en Pushkar kent ook een religieuze traditie met heel veel tempels die rondom een mooi meer te vinden zijn.

Spiritualiteit staat dus hoog in het vaandel hier. Aan de ene kant is dat zeer bijzonder om te aanschouwen. De religieuze muziek is erg mooi en kan je gemakkelijk in een trance brengen. Daarnaast vind ik het offeren van bloemen, rijst en kokosnoot een erg mooi symbool, zeker omdat het zo aards en tastbaar voelt; je offert schoonheid en eten wat belangrijk is voor ieders dagelijks leven.

Maar er is ook en keerzijde aan dit alles wat ik maar niet kan bevatten. De viezigheid. Ik heb spiritualiteit altijd met schoonheid en puurheid geassocieerd, maar hier in India lijkt spiritualiteit bijna hand in hand te gaan met smerigheid. Zo is de Ganges zo'n beetje de meest gore rivier van het land en vraag ik me af hoe een bad erin " zuiverend" kan werken. Daarnaast zie je overal rondom de ghats en de tempels koeien, geiten, honden en andere beesten. Het is hen toegestaan zo'n beetje overal te lopen wat als consequentie heeft dat er overal poep ligt wat omringd is door vliegen. En dan heb ik het nog niet eens over de lokale mannelijke bevolking, die in het openbaar overal hun behoefte doet.

Tenslotte is religie een manier om geld te verdienen voor de lokale bevolking, door spullen te verkopen die je als offer aan de goden kan aanbieden of door als lokale priester een zegening uit te spreken (deze heiligen worden door de lokale bevolking soms ook "business men" genoemd!). Dit is logisch en ik heb hier niets op tegen, alleen lijkt de balans soms een beetje door te slaan naar het geld verdienen, waardoor het gevoel wat minder prettig wordt.

Toch weerhoudt dit mij er niet van om te genieten van dit alles. Het is heerlijk om aan de kade van Varanasi alles te observeren. De koeien met een arrogante houding van "je loopt maar om mij heen", de vrouwen in kleurrijke sari's die zichzelf en hun kleding wassen, de mannen in oranje gewaden en baarden die een simpel maar schijnbaar heilig leven leiden, de stront overal, de verwelkte bloemen aan de rivieroever, het afval dat in hoopjes verbrand wordt, de geur van verbrandde takken en lijken.. Het is een andere wereld.

Het grappigste is nog dat het een situatie lijkt waarbij alles toegestaan is, waar geen regels gelden, maar dit totaal niet zo is. Immers, hoewel er stront overal ligt en veel Indiers proberen business uit religie te halen, werd ik toch gewezen op mijn " verkeerde" gedrag. Ik had namelijk mijn slippers op een platform naast me neer gelegd (ik had ze niet eens aan!) terwijl ik in kleermakerszit naar de ganges keek, terwijl dat platform een heilige tempel voorstelde en mijn slippers er buiten op de grond moesten liggen.

Dit onderstreept voor mij maar weer hoe moeilijk India en het Hindoeïsme te doorgronden zijn, want mij lijkt dit een klein vergrijp vergeleken met de geaccepteerde chaos die ik overal zie, maar voor lokale mensen is dit een serieuze zaak.

Het geeft in ieder geval genoeg stof tot nadenken en dagdromen...

Kus Annemieke