Eerste 3 weken Peru + aanvaringen met de politie!

Dag allemaal,

Inmiddels ben ik drie weken in Peru en vele ervaringen rijker!

De eerste week stond in het teken relaxen in Lima en uitkijken naar het huwelijk van mijn broer, waarbij het belangrijkste was dat ik nog een jurk moest regelen. Twee jaar geleden had ik een huwelijk in Mexico waarbij ik echt schitterende jurken in winkels had zien hangen, dus ik dacht dat dit ook een eenvoudige taak zou zijn in Lima. Helaas viel dit tegen, omdat de meeste jurken niet geschikt waren voor mijn lichaamsbouw en de kleuren/stoffen soms goedkoop leken bij mijn huidkleur. Maar uiteindelijk (en na even wanhopen!) was het gelukt en kon ik in een flashy koningsblauwe jurk naar the huwelijk!

Het huwelijk was overigens geweldig: een prachtige (buiten) locatie, goed eten en heerlijke cocktails, salsa muziek gespeeld door een 12-koppige band (waarvan de tweeling-zangeressen een paar jaar geleden zelfs de Peruaanse versie van Idols schenen te hebben gewonnen!) en entertainment alom! Ik heb zelfs nog dansles gekregen van een dove (?) Peruaan, wat erg leuk was! Vreemd genoeg kon hij namelijk geweldig dansen.

De twee weken erna heb ik met mijn moeder door Peru gereist. We zijn naar Cusco, Machu Picchu, Puno en Arequipa gereisd, waarbij opvalt dat het land heel mooi is, erg vriendelijke mensen heeft en het eten ook lekker is!

Eén ervaring was echter wat minder geslaagd… we zijn namelijk opgelicht op het busstation van Cusco!

We wilden namelijk van Cusco naar Puno met de bus, wat onze eerste echte busreis zou zijn. Hoewel er veel reisorganisaties in Cusco zijn, wilden we direct bij een busmaatschappij boeken, dus gingen we naar het busstation om dit te regelen. Daar aangekomen werden we al snel gewezen naar een maatschappij die deze route verzorgde. Daar ging het ticket kopen zeer voorspoedig: de man die ons hielp sprak perfect engels, informeerde ons over de bustijden en schreef een ticket uit. Binnen 5 minuten stonden we tevreden buiten!

Dat gevoel duurde helaas maar kort. De volgende dag waren we op tijd op het busstation bij het kantoortje van de busmaatschappij waar de man ook had gezegd te zijn. Maar hij was er niet. De tijd verstreek en op een gegeven moment liepen wij maar naar de bussen toe, waar onze bus niet stond. Door mensen op het busstation werd ons eerst verteld te wachten tot de bus zou arriveren, totdat iemand opmerkte dat ons type bus ´s morgens niet reed, enkel ´s avonds…

Langzaam drong het tot ons door dat we waren opgelicht; we hadden een kaartje gekocht voor een bus die niet bestond! Toen viel ook op dat er geen prijs stond op het ticket, enkel ´paid´ en later bleek ook dat busmaatschappijen niet aan geschreven kaartjes doen, maar dat alles geprint wordt…

Gelukkig was de politie op het busstation snel ter plekke. Op het lokale kantoortje werden we geholpen door maar liefst drie politiemannen, waarbij er 1 gelukkig engels sprak. Er werd proces verbaal opgemaakt, wat gebeurde op een gebrekkige computer en waarvoor ons beroep en huwelijkse staat (?) ook genoteerd moesten worden. Vervolgens werd de aangifte (in het Spaans dus onleesbaar voor ons!) uitgeprint en moesten wij deze niet alleen ondertekenen maar moesten wij hier ook een vingerafdruk opzetten!

Intussen was er iemand gearriveerd op het kantoortje van ´onze´ busmaatschappij en deze persoon werd door de politie afgevoerd naar hun bureautje op het busstation. Het bleek niet dezelfde persoon als de persoon die ons had opgelicht maar de politie ging hem alsnogop autoritaire toon ondervragen en beviel hem 104 soles (prijs van 2 tickets) te overhandigen. Even strubbelde de persoon tegen maar tegen het verbaal geweld van 3 politiemannen was hij niet gediend en al gauw kregen we het geld terug.

Het vreemde was nog dat ons geen enkele rol werd gegeven in deze ondervraging. Wij zaten erbij, maar hoefden de persoon niet te identificeren (hij was dus ook niet degene die ons had opgelicht) en we voelden ons dus over het hele process ook licht ongemakkelijk… maar goed!

Vervolgens heeft de politie een bus een uur laten wachten voor ons totdat de aangifte afgerond was (wij hadden aangegeven haast te hebben en dit bleek een laatste bus die ochtend te zijn), een (overigens veel goedkoper!) busticket voor ons gekocht van het gevorderde geld, en ons op de bus gezet, waar mijn moeder nog een zoen van de politieagent kreeg!

Al met al dus een grappige ervaring met positieve afloop voor ons, alhoewel we wel een beetje medelijden hadden met de man die moest dokken voor onze tickets. Ik vind het ook lastig om hier een oordeel over te vormen: stel dat onze oplichter echt voor de maatschappij werkte, dan denk ik dat hij door zijn collega wel op het matje geroepen wordt maar stel dat hij niet bij die maatschappij werkt, dan zou je kunnen stellen dat de busmaatschappij beter op hun kantoortje moeten passen… Maar misschien praat ik het nu goed voor mezelf.

Wat wel opviel is de vriendelijkheid van de agenten naar ons, toeristen, en hun autoritaire gedrag naar lokalen. Dat laat ook denk ik wel een verschil tussen Nederland en Peru zien; in Nederland zijn we niet onder de indruk van het blauw op de straat, en zijn we eerder onbeschoft tegen agenten dan dat we geïntimeerd door hen zijn. In Peru is dit andersom, wat ook komt doordat het land een geweldadige geschiedenis heeft welke slechts enkele decennia geleden een beetje is gestabiliseerd. Hier heeft een politieagent nog gezag, en gedragen ze zich redelijk autoritair.

Maar wij zijn gered en de geleerde lessen zijn als volgt: (i)bustickets moeten in Peru via de computer geboekt worden, (ii) ontvang altijd een geprint busticket, en (iii) de prijs staat altijd op het ticket…

Next stop: La Paz, Bolivia! (en ja, met de bus inderdaad!)

Liefs, Annemieke