Mijn laatste dag in de fabriek...

Ik heb nu al meer dan een maand mensen geïnterviewd in de fabriek en afgelopen maandag was mijn laatste dag. Dat was een erg leuke dag!

Ik had in het begin beloofd dat ik op mijn laatste dag sari zou dragen en uiteraard werd ik daar tijdig aan herinnerd. Mm echt blij was ik er in het begin van de dag niet mee. Ik had een meisje uit mijn hostel gevraagd om me te helpen om te doen (geloof me, dat is niet zo eenvoudig! Daar heb je als onhandige Hollander hulp bij nodig) maar zij was ook niet de meest ervaren persoon op dat gebied. Het resultaat was een half uur gestuntel en toen ik aankwam bij de fabriek leidde een vrouw van de personeelsafdeling me meteen een lege kamer in waar ze me opnieuw ging aankleden. Geweldige entree dus, al zei de productie manager (die zo’n beetje de baas is daar en mij toestemming had gegeven om daar vrouwen te interviewen) dat ik er mooi uitzag en hij waardeerde het gebaar.

Dat deed trouwens iedereen. In de fabriek zag ik elke werknemer naar me staren en onderling fluisteren. Ik neem maar aan dat het allemaal positief is haha.

De rest van de dag was vrij rustig, drie interviews gedaan en een beetje met vrouwelijke werknemers gepraat. Ik heb hen nodig om mij te ‘introduceren’ in hun buurt, want ik moet ook niet-werkende vrouwen interviewen voor mijn onderzoek. Nu kan je natuurlijk aankloppen bij een huis en vragen of je de vrouw des huizes kan interviewen, maar zo werkt dat niet in India. Je moet vertrouwen winnen, wat betekent dat het erg goed is als je wordt voorgesteld door iemand die ze kennen. Daarom heb ik nog een beetje gesocialized en adressen en telefoonnummers genoteerd zodat ik voldoende contacten heb om mij voor te stellen in hun buurt en om niet-werkende vrouwen te interviewen.

Maar om terug te komen op mijn laatste dag in de fabriek, er was één kwestie waar ik me vanaf het begin al zorgen over had gemaakt, namelijk wat ik in vredesnaam als cadeau kon geven. Ik wilde niet alleen het management iets geven, omdat ik vrouwen van de werkvloer had geïnterviewd. Ik kon ook geen onderscheid maken, want dan zou iedereen geïnterviewd willen worden en het zou gewoon niet eerlijk zijn ten opzichte van de vrouwen die ik niet geïnterviewd had. Maar aangezien er 600+ werknemers in de fabriek werken, is het ook niet echt een optie om iedereen iets te geven. Ik dacht er eerst aan om een snack te geven aan iedereen, maar een snelle berekening gaf al aan dat dit me minstens 100-150 euro zou kosten, voor iets kleins waarvan misschien niet eens iedereen wist dat ik het gegeven had. Toen kwam mijn nieuwe vertaalster met het idee om iedereen één toffee te geven. Ja, je weet wel, van die hele kleine toffee snoepjes waar je er normaal minstens zes van eet als je ze al lekker vindt. Ik vond het eerst een beetje een schraal idee, ik bedoel, iedereen 1 toffee, dat is toch niets?! Maar toen bedacht ik me dat andere vrouwen ook wel eens zulke snoepjes geven aan hun collega’s als ze jarig zijn of als hun dochter haar examens gehaald heeft of voor welke gelegenheid dan ook. Dus het was vrij normaal om dit te doen (hoewel misschien niet voor meer dan 600 vrouwen) dus dat maakte het iets beter.

Ik had ook echt geen idee wat ik aan de productie manager moest geven en aan de vrouwen van de personeelsafdeling die me altijd geholpen hadden met interviews regelen. Uiteindelijk hebben mijn vertaalster en ik een Parker pen gekocht voor de productie manager en een soort kitschy pennenstandaard voor de vrouwen van de personeelsafdeling. Toen ik dat gaf, wilde ze mij ook iets geven. Ik kreeg toen een heel snoezig beeldje van een meisje in jurkje met een katje op een hekje. Heel lief dat ze me wat geven, maar het was niet helemaal mijn smaak. Vroeger speelde ik al nooit met barbies (ik pikte altijd de autootjes van mijn broers om mee te spelen) en ik ben nooit blij geworden van poppen. Dit was dus ook niet echt iets voor mij. Maar het was wel superaardig dat ze me iets gaven, ik bedoel, ik heb vrouwen geïnterviewd in de fabriek voor een onderzoek waarmee ík afstudeer, maar waar zij niet direct voordeel van hebben. Ik stuur ze het resultaat wel toe, maar het is niet op het bedrijf gericht. Ik was al erg blij dat ik er werknemers mocht interviewen (onder werktijd! En ze hebben een druk productie schema!), maar nu gaven ze me ook nog een cadeau toen ik wegging!

Al met al dus een geweldige laatste dag daar. De komende twee weken zal ik bezig zijn met het interviewen van niet-werkende vrouwen. Ik zal hen interviewen in hun huis, wat erg interessant is, omdat je dan ziet hoe ze wonen (kortom, een beetje oneerbiedig vertaald: je ziet hoe rijk ze zijn en je ziet hoe oud hun tv is) en je ziet de interactie met hun kinderen (vooral als de zoon volwassen is, is dat interessant want dan begint hij zich te gedragen als de ‘man in huis’) of met hun echtgenoot. Het is heel interessant, maar soms is het niet echt leuk om naar hun huizen te gaan. Vandaag en gisteren was het zo heet, daar word je niet blij van. Dan kom je kletsnat van het zweet aan en dan zit je in een donkere hete kamer waar de fan op standje erg zacht staat. Dan voel je je supervies en dan staat je hoofd echt even niet op vragen stellen :). Maar professioneel als ik ben, zet ik me daar natuurlijk overheen ;)

Ik merk trouwens ook dat het warm is doordat het een heel goed gespreksonderwerp is. Dagelijks kan je gesprek maken door over de hitte te klagen. Het is net zoiets als regen in Nederland!

Ik merk ook dat het warm is aan de hoeveelheid water die ik drink. Ik heb berekend dat ik ongeveer 30 liter water per week drink (dat is anderhalve ton water van 20 liter). Dit is best veel, als je nagaat dat ik hiernaast ook nog vruchtensap drink en koffie en thee. En zeker als je nagaat dat water eigenlijk geen smaak heeft, dan is 30 liter echt veel (ik daag jullie in Nederland uit om te proberen 30 liter water (GEEN THEE) in een week weg te klokken!).

Ik ben benieuwd wie de uitdaging aanneemt haha.

Liefs, Annemieke