Survivalweek in Sápmi, Lapland!

"Deze survival schetst een in scène gezette situatie. Als groep willen we een dag gaan vissen in een afgelegen gebied, maar tot overmaat van ramp verongelukt het watervliegtuigje bij de landing op het meer. Iedereen overleeft deze crash en we kunnen onze dagrugzakken nog pakken voordat het vliegtuigje zinkt. We liggen met kleren, schoenen en rugzak in het water! Snel eruit, onszelf opwarmen en onze kleding drogen, want de nacht komt eraan. Vier dagen blijven we op deze plek en we maken het onszelf zo comfortabel mogelijk met de spullen die we hebben en we vissen, jagen op kikkers en verzamelen natuurlijk voedsel zoals bosvruchten, paddenstoelen, korstmossen en insecten om te overleven."

Zo las de beschrijving van de week waar ik aan wilde gaan deelnemen. Licht zenuwachtig was ik wel, want in verhalen van voorgaande jaren las ik dat er ex-militairen meededen dus ik vroeg me af of ik wel tot de doelgroep behoorde! De gesuggereerde paklijst hielp hier niet bij, omdat er items opstonden zoals een inklapbare zaag, hakbijl, en een tarp (? dit laatste moest ik zelfs googlen om te weten wat het was!).

Maar goed, ik wilde toch deelnemen, omdat ik al jaren geïnteresseerd was in survival / bushcraft en ik nu eindelijk de tijd / rust voor had! Én ik wilde mezelf testen, want hoe zou ik reageren op zeer beperkt eten gedurende 4-5 dagen? En niet te vergeten, hoe zou ik omgaan met ontberingen zoals het gebrek aan een tent, slaapzak en matje in een gebied wat 's nachts minus 8 graden koud kan worden?

Dus kocht ik een inklapbare zaag en een dekzeil en nam ik vorige week deel aan de survival met een groep van 4 (vriendengroep van 3 en ik) en een instructeur in het mooie midden van Noorwegen en Zweden. Het begon al meteen goed toen ik een onderkomen moest bouwen met het dekzeil. Uiteindelijk fabriceerde ik iets wat op een tent leek, maar heel comfortabel was ik niet want ik was vergeten te checken of de grond eronder wel precies waterpas was (les 1: een beetje recht is niet recht genoeg om op te slapen!).

De dag erna begon de survival pas echt, lieten we de "luxe spullen" (slaapzak, matje e.d.) in de auto en liepen we met slechts enkele spullen naar het meer waar we zouden verblijven. Na het bouwen van een onderkomen was het moment dat we met kleding en schoenen en al in het meer sprongen: het begin van de survival!

Wat was dat koud! De rest van de avond stonden we rondom het vuur onze kleding te drogen, en te hopen dat we niet met natte kleding naar bed (zeer geïmproviseerd met takken en mos) hoefden te gaan. Uiteindelijk was mijn kleding droog, maar werd het een onwijs koude nacht, wat kwam doordat we te dunne natuurlijke matrassen hadden gemaakt (les 2: minimaal 10 cm takken!).

De rest van de week stond met name in het teken van eten zoeken, wat erg tegenviel. Feitelijk heb ik 4,5 dag geleefd op bouillon (we mochten ieder 2 bouillonblokjes meenemen), enkele paddenstoelen, talloze bosbessen, een beetje rendierenmos (is net zo vies als het klinkt!), 1 kikker en 1 hele kleine vis (beide gedeeld door vier personen!).

Maar het is verbazingwekkend wat je lichaam aankan! Natuurlijk ging mijn energie achteruit en dacht ik vrij vaak aan eten, maar op zich kon ik nog redelijk functioneren en helder nadenken. En dit terwijl er ook andere ontberingen waren: heel veel werk (hout verzamelen, hout splitsen, bessen plukken, water koken, eten zoeken, eten koken, één kampverhuizing; het was echt allemaal een dagtaak!), koude nachten, en onderbroken nachten (door het vuurwaken elke nacht)....

Tenslotte sloten we de survival af door in de laatste nacht 10 km een bergpas op te lopen. Op dat moment was ik heel blij met mijn lichte bepakking (ik had een klein dagrugzakje van max. 4 kilo terwijl mijn mede groepsgenoten backpacks van 10-15 kilo meedroegen!). En dit ging nog best makkelijk en toen konden we aanvallen op een lekkere maaltijd...

Wat mij uiteindelijk verbaasde was dat het fysieke aspect van de survival niet het moeilijkste was. Het gebrek aan eten en comfort en het leven in een omgeving waar je bent overgeleverd aan de natuur (regen, kou) ging goed en kon ik redelijk uithouden. Het moeilijkste was het sociale aspect, omdat ik het minder had getroffen met de groep.

Voordat ik besloot mee te doen met deze week, had ik het hier nog met de instructeur over gehad, omdat ik wist dat het succes van zo'n week afhankelijk is van de groep. Hij gaf aan dat de andere deelnemers een vriendenclub van drie was maar dat zijn ervaring was dat mensen vaak wel openstaan voor elkaar tijdens zo'n reis. Helaas bleek dit iets minder het geval, en hoewel het aardige mannen waren, had dit wel als consequentie dat ik het met name alleen moest doen (emotioneel dan, werk werd gedeeld!). En ik had de pech dat er 1 vrij dominant persoon in de groep zat (de instructeur noemde hem achteraf in een gesprek met mij zelfs een narcist!) die niet overlegde en weinig ruimte liet voor inbreng (iets wat zijn twee vrienden accepteerden). Ik twijfelde tijdens de week heel erg wat ik moest doen, maar besloot maar niet de confrontatie aan te gaan omdat dit te risicovol was (je leeft heel dicht op elkaar en bent van elkaar afhankelijk en zij waren met een groep van drie dus de kans was klein dat ik er goed uit zou komen). Achteraf waarschijnlijk de beste beslissing (instructeur beaamde dat), maar wel lastig gedurende de week, juist omdat je zo dicht op elkaar leeft en geen privacy hebt. Later hoorde ik ook dat een eerdere survivalweek wel eens is afgebroken om sociale redenen (men kon niet samenwerken), blijkbaar is dit toch lastiger dan het fysieke afzien...

Maar al met al een mooie week, waarin toch zeker enkele hoogtepuntjes waren! Zo heb ik het noorderlicht gezien (schitterend, al vond ik de maan mooier!), heb ik een kikker gedood en gevild en heb ik schitterende natuur gezien.

En het was een mooie uitdaging. Op naar de volgende!

Kus, Annemieke