Op weg naar het einde van de wereld

Soms kom je op plekken waar geen leven mogelijk lijkt. Dit was ook mijn verwachting toen ik me opgaf voor een vierdaagse toer naar Danakil Depression, in het noorden van Ethiopië.

Dit gebied is het laagstgelegen gebied ter wereld (tot 125-144 meter onder zeeniveau) en is daardoor ook het warmste gebied ter wereld. Daarnaast bevindt zich hier één van de weinige actieve vulkanisch meren ter wereld.

En dat het intensief was, heb ik gemerkt! Er waren amper of slechte wegen, en de hitte was zeer drukkend. Om een voorbeeld te geven; overdag was het minimaal 35 graden celsius (soms boven de 40) en 's nachts boven de 30 graden. Dit klinkt misschien niet eens zo warm, maar in een landschap dat zo open en leeg is (geen schaduw!) en waarbij de wind zelfs warme lucht draagt zodat geen afkoeling mogelijk is, is dit best heftig hoor! En ik was er zelfs nog in het 'koude' seizoen (het kan boven de 50 graden celsius worden!).

Daarnaast was het zo droog dat er weinig begroeing was, en er was bijna geen leven (zelfs amper insecten!) in dit gebied. Kortom; het voelde een beetje als het einde van de wereld.

Dit gevoel werd versterkt toen we naar het vulkanisch meer gingen. De omgeving en omstandigheden waren al zo indrukwekkend maar dit werd alleen nog maar sterker. We liepen 's nachts de berg op en voor mijn gevoel was ik op weg naar Mordor, het duistere rijk van Lord of the Rings. En ineens waren we daar; een enorm gat in de grond waarin lava pruttelde en waar rode stoom vanaf leek te komen. Hoewel ik de loopbrug van LOTR een beetje miste (ik heb ook maar geen ring gegooid!) kon je het gat naderen tot circa tien meter ervandaan, wat de ervaring alleen nog maar bijzonderer maakte. Het was echt uniek, en één van de mooiste dingen die ik tot nu toe gezien heb.

Hoewel ik dacht dat we het beste gehad hadden, was de omgeving van de vulkaan ook bijzonder. Zo liggen in de directe omgeving zoutvlaktes en een surreëel geel-oranje-rood vulkanisch landschap wat zulke rare kleuren heeft dat je het amper aandurft te raken (ik was bang dat mijn schoenen zouden wegbranden ofzo!) al kan je er gewoon op lopen. Het voelde een beetje als de maan of in ieder geval als iets buitenaards!

Maar het indrukwekkendste was nog het feit dat er menselijk leven mogelijk bleek op deze plek. De Afar is een bevolkingsgroep die al jaren in dit gebied woont, al is het leven hard. Hoewel zij aanvankelijk kamelenkaravanen verzorgden van de hooglanden van Ethiopie naar de kust van Eritrea, is dit niet meer mogelijk door het conflict tussen Ethiopie en Eritrea van enkele jaren geleden. Nu leven zij van de zouthandel, waarbij zij zoutblokken hakken op de zoutvlakte van Danakil en deze 300 km verder in Mekele verkopen.

En om een idee te geven van de business case: dit betekent 1 week heen lopen van Mekele naar de zoutvlaktes en 1 week terug van de zoutvlaktes naar Mekele voor een opbrengst van 15 birr (= 60 eurocent) per zoutblok, waarbij een karavaan uit 10-20 kamelen bestaat en elke kameel 8-10 zoutblokken kan dragen (totale opbrengst dus maximaal 120 euro voor 2 weken zwaar werk in enorme hitte!). En dan zijn dit nog de "rijke" Afar handelaars, want er zijn ook caravanen die puur uit mules bestaan en die kunnen veel minder zoutblokken dragen...

Maar het rare is wel dat de Afar niet weg willen uit Danakil. De Ethiopische regering schijnt dit te stimuleren maar zij kiezen ervoor te blijven op deze plek, hoewel er geen toekomst is. En verbeteringen worden ook tegengehouden, zo schijnt er bijgeloof te zijn dat de zoutblokken "verdwijnen" als deze per truck vervoerd worden in plaats van per kameel/mule, waardoor het leven voor deze mensen hard blijft.

Al met al een interessante ervaring, waarbij ik zeker het gevoel had aan het einde van de wereld te zijn beland...

kus Annemieke