Fietsen in de Omo vallei

Fietsen in de Omo vallei (met 3 Catalaanse brandweermannen!)

Tijdens de Danakil toer ontmoette ik enkele Cataloniërs waar ik me meteen tot aangetrokken voelde. Ze waren als groep zo vriendelijk, open en optimistisch dat ik graag bij ze in de buurt was. Op een gegeven moment vertelden ze me dat ze na Danakil zouden gaan fietsen in de Omo vallei en na een biertje grapten ze dat ik best mee zou kunnen gaan. Mijn eerste reactie was uiteraard "neeeee" (ik heb geen fiets, heb geen conditie!) maar 's nachts bedacht ik me dat dit wel een avontuur was dat ik niet zou willen missen...

En zo begon het allemaal!

De eerste stap was om een mountain bike in Addis te regelen. De mannen hadden hun fiets vanuit Barcelona overgevlogen maar ik moest op een lokale markt iets acceptabels zien te vinden. Al snel vond ik met één van hen een Chinese fiets die er in mijn ogen best OK uitzag, dus kocht ik dit voor de astronomische som van 5000 birr (ongeveer 200 euro). Het idee was dat de twee handige brandweermannen in het hotel wel het één en ander konden verbeteren en aanpassen, maar die avond keurden ze mijn fiets falikant af. Volgens hen zou hij de tocht niet overleven.

De volgende dag gingen wij terug naar de markt omdat de man had aangeboden de fiets na twee weken tijd voor 80% van de aankoopprijs terug te kopen. Hij bleek echter onverbiddelijk, en wilde de fiets alleen terugkopen als ik met hem zou trouwen (?! volgens hem had ik dat de dag ervoor beloofd). Dit was geen optie en na enig aandringen kon ik de fiets ruilen voor eenzelfde model die slechts iets beter gefabriceerd leek te zijn, maar ja...

En toen gingen we op weg!

De doop was fietsen in het hectische verkeer van Addis, tussen auto's, tuktuks, bussen en voetgangers door. Dit viel 100% mee en was eigenlijk ook heel leuk. Toen pakten we de bus (fietsen gewoon op het dak!) richting het zuiden, vanwaar uit we zouden beginnen.

En het was geweldig!

Als je door een land fietst (in tegenstelling tot bussen of auto's) ben je zoveel meer in contact met de lokale bevolking. Overal hoor je "faranji, faranji" ("buitenlander, buitenlander"), zie je mensen verbaasd naar je kijken, naar je lachen, kinderen achter je aan rennen... En als je stopt om de richting te vragen (wat overigens niet veel voorkomt want vaak is er maar 1 weg!) zijn er meteen 20 man die je willen helpen.

Én je komt op plekken waar waar buitenlanders niet komen. Zo hadden we lunch in een gehucht waar geen bussen rijden, en we zaten in een lokale kamer ergens wat als restaurant diende. Buiten stonden 50 mensen naar binnen te kijken hoe wij aan het eten waren. Een lokaal persoon met grote tak fungeerde als bewaker van onze fietsen want deze waren ook zeer interessant voor hen en ze konden er niet vanaf blijven. Toen we vervolgens het dorpje uitreden, moesten we letterlijk racen omdat een hele menigte ons volgde en achter ons aanrende. Dit klinkt misschien leuk, maar het was soms best eng omdat je machteloos bent tegen zo'n massa mensen.

En ik was blij dat ik met drie mannen was. Zoals ik al grapte tegen één van hen: "als ik dit alleen zou doen zou ik bij het 5e dorpje al getrouwd zijn"... Nu had ik echter enkele Catalaanse "echtgenoten" tot mijn beschikking!

Het werd uiteindelijk wel een zware tocht. Informatie was soms misleidend waardoor we soms onverwacht strandden in plekken. Zo wilden we de eerste dag van Awasa naar Sodo fietsen, wat volgens de kaart zo'n 75 km zou zijn. Na 100 km bleek echter dat we nog lang niet bij Sodo waren, en omdat het al donker werd besloten we maar in een gehucht te blijven slapen. De volgende dag bleek dat Sodo nog 35 km verder lag...

Daarnaast waren de slechte wegen (vaak geen asfalt!), het heuvelachtige landschap, en het warme weer ook een uitdaging. Maar er was altijd een uitweg als ik niet meer verder kon! Zo hebben talloze lokale kinderen me de heuvel opgeduwd (terwijl ik op de fiets zat of ernaast liep!), heb ik liftjes gekregen van tuktuks en trucks en zelfs met mijn fiets achterop een motor gezeten die me naar de top van een heuvel reed!

Op een gegeven moment hebben we ook meer trucks gepakt, omdat de weg- en weersomstandigheden te zwaar werden. Maar dat was ook een bijzondere ervaring, zo zaten we bijvoorbeeld een hele dag in Arbori te wachten op een truck die ons voor een acceptabele prijs mee wilde nemen naar Turmi. Aanvankelijk vroeg hij meer dan 10x zoveel dan we uiteindelijk betaald hebben (monopoly positie want er was geen alternatief!) maar omdat we tijd hadden konden we een lagere prijs bedingen. En die dag in het dorpje was ook uniek, omdat je een kijkje in het lokale leven krijgt en het best leuk was om met lokale mensen te praten en een voetbaltoernooitje te organiseren (Ethiopië - Catalonië; door de chaos is het onduidelijk wie er gewonnen heeft!).

Al met al was deze trip zó leuk, dat ik besloten heb dat ik vaker fietstochten wil maken op reis.

Wordt vervolgt dus...

x Annemieke

PS voor degenen die het zich afvragen: mijn fiets heeft het overleefd! Het is waar dat er een binnenband vervangen moest worden, de remmen steeds bijgesteld moesten worden en ik de grote versnellingsschijven alleen handmatig kon veranderen, maar hij deed het mooi wel!
En ik heb hem uiteindelijk ook weer kunnen verkopen in Addis!