Waarom ik op reis ga

Waarom ik op reis ga, oftwel een indruk van de mensen die ik ontmoet

Hoewel ik de eerste twee weken in Ethiopië veel tijd alleen had doorgebracht, was er een omslagpunt toen ik naar Danakil Depression ging. Sindsdien heb ik eigenlijk alleen maar mensen ontmoet, en het bijzondere is dat het allemaal personen zijn die qua leeftijd, werk of achtergrond zo anders dan ik zijn dat de kans klein zou zijn dat ik ze in Nederland zou ontmoeten of spreken.

Een selectie:
- 3 Catalaanse brandweermannen (wat ironisch genoeg "bomber" heet in het Catalaans!) die ik aanvankelijk (eigenlijk nu nog steeds) amper verstond maar die zo vriendelijk en open waren dat een gezamelijke toer in Danakil eindigde in een epische fietstocht door de Omo vallei;
- Een gepensioneerde rechtenprofessor uit Engeland die me niet alleen entertainde met verhalen over zijn reizen door Yemen, Pakistan en Afghanistan, maar die me tussendoor ook nog geschiedenislessen gaf over virtueel elk gebied ter wereld;
- Een Belgische rastavrouw van 59 die al 18 jaar in Ethiopië komt, een instituut is in het pension waar ik slaap, en me vermaakt met verhalen over Ethiopische mannen (haar echtgenoot is zelf 36!); en
- Een Engelse man die al 40 jaar reist en dit financiert door de handel van collector's item Engelse munten die hij voor 60 eurocent per stuk inkoopt en overal ter wereld verkoopt voor 4-10 euro.

Daarnaast zijn er de interessante en soms bizarre verhalen die je hoort van andere mensen, reizigers en locals, die je elke keer verbazen en waar ik volop van kan genieten.

Zo vertelde onze gids in Harar na twee dagen ineens dat hij 4 maanden later naar Frankfurt zou gaan, omdat hij een beurs had gekregen om architectuur te studeren. Hoe hij deze beurs had gekregen? Een toerist werkte bij een organisatie en die had alles geregeld, hij hoefde alleen een formulier in te vullen. Totale onzin natuurlijk, maar het mooiste kwam nog toen ik vroeg of hij zijn ticket al had. Zijn antwoord was namelijk: "Oh ik twijfel nog of ik met de bus ga of een vlucht van Harar naar Addis neem". Zoals mijn Engelse metgezel later opmerkte; het was alsof Columbus aangeeft dat hij nog niet weet of hij met de koets naar zijn schip zal gaan of deze afstand per voet zal afleggen...

Daarnaast waren we zeer verbaasd toen we ontdekten dat in Harar heel veel mensen familie leken te hebben in Zweden, Engeland en Canada. Stel je voor: je bezoekt een traditioneel huis waar iedereen in één kamer op de vloer in op tapijten slaapt, in een historische Islamitische stad waar de tijd de afgelopen 500 jaar stil lijkt te hebben gestaan, waar hyena's 's nachts rondzwerfen en waar geen wifi is. Dan verwacht je niet dat de halve stad ineens familieleden in het westen hebben wonen, terwijl ze zelf geen Engels spreken en ook geen idee hebben wat die familieleden in het buitenland doen qua werk / studie.

En tenslotte het verhaal van rastavrouw, die tien jaar geleden door een Ethiopische "vriend" van al haar cash geld (500 euro) werd beroofd en vervolgens 2 dagen op straat heeft geleefd tot een arme moslim vrouw haar 50 eurocent (een weekopbrengst van kauwgomverkoop) gaf om de bus terug naar Addis te pakken. Daar kon ze geld uit Nederland regelen en heeft ze via een foto haar Ethiopische dief kunnen opsporen en hem voor 11 jaar achter de tralies kunnen zetten. Hij schijnt nu zoutblokken uit te hakken in de Danakil woestijn. En het bijzondere? Ze heeft haar Ethiopische echtgenoot hierdoor ontmoet; hij identificeerde de man namelijk via de foto (het bleek zijn buurman). Nu is ze bezig Ethiopisch staatsburger te worden al moet ze haar Belgische nationaliteit hiervoor opgeven. Riskant? Zeker, maar ze kiest er bewust voor.

Voor mij is dit reizen, déze ontmoetingen en déze verhalen. De reden waarom ik graag naar bestemmingen gaan die iets minder bezocht worden (en soms "gevaarlijk" genoemd worden), is omdat de verhalen van deze reizigers bijzonderder zijn en de lokale mensen op die plekken anders op je reageren. Kortom: ik word veel meer verast en geprikkeld. Het is ook altijd boeiend om te proberen het verhaal van mensen te "raden", juist omdat je het zo vaak mis hebt. Hierdoor wordt je constant uitgedaagd je wereldbeeld en opvattingen onder de loep te nemen en bij te stellen.

En dat is voor mij de essentie van reizen en daarom doe ik het zo graag :-)

Kus, Annemieke

PS Mijn laatste dagen in Ethiopië zijn geteld: morgennacht vlieg ik naar Uganda! Aanvankelijk wilde ik overland naar Kenia, maar door recente onrusten en hevige regens daar leek me dat toch niet het meest geschikte plan. Ik heb gemixte gevoelens, want aan de ene kant heeft Ethiopië mijn hart gestolen, maar ik besef ook dat het tijd is om door te gaan. Dus volgende blog vanuit Uganda!