Je moet alles één keer gedaan hebben…

Onder het mom van ‘je moet alles één keer gedaan hebben’, heb ik gisteren mijn grenzen verlegd. Ken je die plaatjes waarop je een overvolle bus ziet waar zelfs mensen uit de bus hangen? Gisteren was ik één van hen…

Zoals het vaak gaat met dit soort dingen had ik het niet gepland. Ik wilde met de bus naar huis en had bij de bushalte een meisje aangesproken dat ook een stuk mijn kant op moest. Superhandig leek dat me en dus moest ik ervoor zorgen dat ik bij haar bleef.
Dat was niet zo makkelijk, de bus was al ‘vol’ toen hij aan kwam rijden en een grote menigte probeerde zich er vechtend in te krijgen. Ik had net één voet op de onderste tree van het trapje toen de bus begon te rijden. Ik besloot vast te blijven houden en na tien seconden werd dat meer noodzaak, want de bus reed vrij hard zodat ik er niet meer af kon springen. Bovendien hingen er drie mensen achter mij, wat ik ongelooflijk vond omdat ik het al moeilijk vond om zelf niet te vallen met slechts een voet onstabiel op het trapje en een zweterige hand waarmee ik me niet echt stevig kon vastgrijpen… Toch moest ik wel, want als ik zou vallen zou ik er dus minstens twee meenemen ;)

Na verloop van tijd kreeg ik iets meer ruimte en kon ik mijn andere been ook ergens neerplanten. En na een paar andere bushaltes stond ik zelfs in de bus, een hele verbetering dus. Echt prettig was het nog steeds niet, omdat ik tussen allemaal mensen ingeklemd zat maar het gevaar was in ieder geval geweken :)

Het opmerkelijke vond ik nog wel aan deze ervaring dat het er allemaal vrij vriendelijk en efficiënt aan toe ging. Natuurlijk was het dringen om in de bus te komen, maar eenmaal in de bus was het goed. Eerst was ik bang bestolen te worden, omdat mijn tas wel tegen mijn achterlijf aan zat maar ik hem niet kon zien en ik beide handen nodig had om me vast te houden. Later realiseerde ik me dat waarschijnlijk bijna niemand zijn handen vrij had en dat ik daar dus niet bang voor hoefde te zijn. De sfeer in de bus was ook leuk, iedereen was aardig en hielp me door te zeggen waar ik eruit moest (dat wist ik ook niet, en ik was al helemaal niet zeker of ik op mijn gewenste bestemming aan zou komen, ik had slechts een vaag idee waar de bus heenging). Daarnaast ging het er heel vriendelijk en efficiënt aan toe op de manier dat iedereen die stond zijn tas afgaf aan mensen die zaten. Hierdoor zat de bagage van mensen die stonden niet in de weg en konden er meer mensen in de bus ;) Ook busgeld werd doorgeven via verschillende passagiers aan de man die dat verzamelde. Ik kreeg zelfs het juiste bedrage aan wisselgeld terug!

Uiteindelijk bereikte de bus zijn eindpunt en dat was ook precies de plek waar ik heen wilde! Toen liep een vrouw nog speciaal een stukje mee, volgens mij om mij de weg te wijzen die ik toch wel wist. Ach het was vriendelijk!

Ik denk niet of ik nog een keer in een overvolle bus stap (don't worry pap + mam!), maar leuk was het wel voor één keertje. Of de volgende keer reis ik niet in de spits…