Miki masuk kampung

hallo allemaal!!!

Afgelopen tien dagen in Sulawesi doorgebracht en het was geweldig! Bloederige begravenissen, weddenschappen, geweldige landschappen, leuke mensen...

Mijn plan was voornamelijk om naar Tana Toraja te gaan, een streek die bekend staat om zijn specifieke cultuur met vooral interessante begrafenisrituelen. Nou ik met een gids naar zo'n begrafenis (een gids is essentieel omdat je 'uitgenodigd' moet zijn en zo'n gids regelt dat...). Ik moest ook een cadeau geven, dus we gingen ervoor nog even naar de markt om drie kilo suiker te kopen. Toen naar het ritueel en het kwam er eigenlijk om neer dat ik zes buffalo's langzaam heb zien sterven. Het was de derde dag van de begrafenis en dat betekende in dit geval véél bloed. Ze steken een mes in de keel van de buffalo en gedurende vijf minuten spuit het bloed eruit en sterft het beest langzaam en pijnlijk. Wreed of cultuur? Het doden van buffalo's (en ook varkens) heeft wel een doel, namelijk een goede overgang voor de stervende naar het volgende leven, maar mijn gids had niet echt een antwoord toen ik een paar dagen later vroeg of ze niet in 10 seconden dood mochten gaan...

Verder is het wel interessant; een begravenis kost verschrikkelijk veel geld. Dit betekent dat een rijk gezin in één klap arm kan worden en dat er soms wel vier jaar voor een begrafenis gespaard wordt om buffalo's te kunnen betalen (dit betekent ook dat gedurende die vier jaar de overledene in het huis van de familie verkeert...). De regering vond het slachten van (dure) buffalo's een vernietiging van welvaart en heeft er veel belasting op geheven. Dat is waar, maar wat me wel opviel dat het een redelijk harmonieuze samenleving is; er hoeft ook weinig jaloezie te zijn, want rijkdom is maar tijdelijk.

Een ander interessant aspect van de Toraja cultuur is dat naast hun eigen culture erfenis ze ook het christendom omarmt hebben. Dit betekent dat je naast oude traditionele huizen (met een soort typische 'boot'dak) ook een kerk ziet staan! In mijn ogen gaan begrafenisrituelen die nodig zijn om de overledende een goede overgang te geven moeilijk samen met het christendom, maar in Toraja is dat allemaal geen probleem.

Maar om het bloederig te houden: ik heb ook hanengevechten gezien waar flink op gewed wordt. Om de hanen aggressief te maken krijgen ze eerst een mes in hun poot. Ik heb ook gewed en gewonnen, want om eerlijk te zijn vond ik dit niet echt wreed of erg meer na de buffalo killings..

Verder heb ik van Bittuang naar Mamasa gelopen, een drie daagse hike. Volgens de Lonely Planet was het goed te doen, niet al te zwaar (het kon zelfs in twee dagen!) en had je niet echt een gids nodig als je een beetje bahasa indonesia kon spreken. Nou dat klopte dus voor geen meter, ik was blij dat ik een gids had! Iedereen spreekt bahasa toraja of bahasa mamasa, en de wegen waren niet altijd goed te vinden. Ik vond het ook zwaar, maar moet wel zeggen dat ik niet heel goed voor bereid was: was pas ervoor ziek geweest; had een slaapgebrek van 4 nachten; had nou niet echt de meest geweldige conditie; en had een backpack van ongeveer 8 kilo... Maar na veel bloed, zweet, en (een paar) vervloekingen, heb ik toch de 60 km in drie dagen gelopen (berg op berg af!!!). Mijn gids had trouwens nog aangeboden om mijn backpack te dragen, maar daar ben ik uiteraard te koppig voor...

Maar de hike was geweldig, weinig mensen deden hem en dat was goed te merken: iedereen staarde me heel raar aan. Ik kwam langs een school en 50 tot 80 kinderen stonden te zwaaien en vijf minuten 'hello' te roepen, echt geweldig! Verder geslapen bij vrienden van mijn gids Peri en in een homestay en het was heel primitief maar dat maakte het juist zo leuk: simpel eten zoals rijst met een beetje groenten, palmwijn!!! (jaja het 2,5jarige kind van vrienden van mijn gids was er dol op...), cassave, wassen in een rivier, slapen op de grond; het was super! En de landschappen waren geweldig, echt zo mooi, soms net de alpen, soms heel veel sawa's. De tocht was dus geweldig, al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik niet weet of ik het nog een keer alleen met een gids zou doen, omdat het wel echt afgelegen was en niet veel toeristen het deden (en ik blijf een klein blond blank meisje!), maar ik had gelukkig nu een heel betrouwbare gids (die de hele tijd 'Miki masuk kampung' van de film 'bule masuk kampung' = 'blanke komt klein dorpje binnen' zei!).

Verder nog aan de kust geweest en aan een meer en vandaag Fort Rotterdam bezocht (je bent bijna verplicht als Hollander je erfgoed te bezichtigen toch?!) en morgen weer terug naar Surabaya. Wel een beetje gemengde gevoelens, het is fijn weer bekenden te zien, maar het was echt geweldig in Sulawesi, het is een mooi gedeelte van Indonesie! Voor mij was het ook een beetje een proef hoe het alleen reizen zou gaan, omdat ik na mijn tijd hier nog een tijdje wil rondtrekken door Zuid-Oost Azie. Nou het is heel goed bevallen: ik heb heel veel leuke lokale mensen en toeristen ontmoet en ik bedacht me gister pas dat ik voor het eerst een dagje alleen was (en ik genóót er toen van!).

Maar ik hoop dat alles in Nederland ook goed gaat! Ik hoorde dat het 30 graden is! Klinkt heel goed! Geniet er maar van!

kus Annemieke

ps ik hoorde ook dat er bomaanslagen in Sulawesi waren geweest, maar ja zoals jullie wel merken leef ik nog! (het blijft wel erg natuurlijk, maar in dat gebied waren al langer spanningen had ik gelezen op de site van het ministerie van buitenlandse zaken).