Welcome to the jungle: Julia Roberts experience?

Afgelopen week ben ik met Vicky die speciaal uit Nederland gekomen was naar Kalimantan geweest. Daar heel veel beleefd...

Maar voordat ik dat vertel is er iets anders waar ik nooit over gesproken heb maar wel een topic waard is: Indonesische mannen. En dan vooral Indonesische mannen in combinatie met blanke meisjes waar ik dus ook onder val.

Als je op straat loopt krijg je veel bekijks van Indonesiers die 'bule' of 'hello mister' roepen. Dat went wel, en in mijn buurt kennen ze mij ondertussen wel dus het staren valt wel mee. Echter, het is een hele andere wereld als je op vakantie bent. In Banjarmasin, Kalimantan, werd de hele mannelijke bevolking zo'n beetje gek toen Vicky en ik over straat liepen. Iedereen staren en soms minder beschaafde dingen roepen. Het komt wel vaker voor dat mannen staren, maar hier was het echt in hele erge gradaties. Het was op zich ook wel te begrijpen, want we kwamen er al gauw achter dat we de enige bule's waren in deze 800,000-inwoners stad en dat het toerisme nou niet bepaald ontwikkeld was...

Een week ervoor was ik alleen in Lombok en daar kreeg ik ook de nodige aandacht. Ten eerste begrijpen Indonesiers niet dat je alleen reist. 'Heb je dan geen vrienden?' hoor je al gauw. Alleen reizen kan dus niet, maar een VROUW die alleen reist is helemaal raar. Ze zijn namelijk niet gewend aan 'loslopende vrouwen' en die willen ze graag helpen en onder hun hoede nemen...

Wat me ook is overkomen is dat ik gezellig gitaar speel met jongens van het hotel of een praatje maak en dat ik dan dezelfde dag nog een liefdesverklaring krijg, of smsjes dat ze me missen... (ik weet het, je moet niet je telefoonnummer geven maar ik ben er slecht in!) Zucht.

Tja dit kan misschien heel arrogant klinken, maar zo bedoel ik het niet. Het zou elk blank meisje overkomen, want blank zijn is aantrekkelijk en tja vaak hebben blanken natuurlijk ook 'heel veel geld'. Mijn manier om met deze ongewenste aandacht om te gaan is om uitgebreid over mijn 'vriendje' te gaan vertellen. Ik ben al in staat een heel verhaal over hem op te hangen; hoe hij heet, waar hij woont, hoe oud hij is, hoe we elkaar ontmoet hebben... En ik zorg dat ik er verschrikkelijk verliefd bij kijk!

Maar ja, na een enerverende tijd in Lombok en met Vicky in Banjarmasin met veel 'vriendjes verhalen', kwamen we uiteindelijk in Tanjung Puting aan, een nationaal park waar de uitsterving van de orang utan wordt tegengehouden. We zouden drie dagen op een bootje leven in de jungle en we hadden onze bemanningsleden en gids nauwkeurig uitgekozen, om vervelende momenten te voorkomen (hoewel dat niet helemaal lukte; de kapitein smst nu nog steeds elke dag). Maar ja, hoef je je geen zorgen te maken over Indonesische mannen, moet je oppassen voor Indonesische APEN...

Onze gids vertelde namelijk een interessant verhaal over Julia Roberts die in 2000 in Tanjung Puting was geweest om een sponsor filmpje op te nemen. Zij een beetje rondlopen en met orang utans in beeld. Er was 1 groot mannetje dat de baas was van de orang utans. Zij wilde een mooie shot met hem en de camera man vroeg haar steeds iets dichter bij de mannelijke aap te gaan staan. Nou, zij steeds iets dichter naar hem toe schuiven, maar dat was teveel voor de orang utan. Zijn mannelijke aap hormonen begonnen te werken en hij pakte Julia Roberts vast en duwde haar benen uit elkaar. Julia Roberts is dus niet alleen geliefd onder menselijke mannen! Gelukkig kon ze (op tijd) gered worden, maar sindsdien kijken vrouwelijke bezoekers wel uit om niet het slachtoffer te worden van deze 'Julia Roberts experience'.

Gelukkig overkwam ons dat niet en zijn Vicky en ik uiteindelijk heelhuids uit Kalimantan teruggekeerd. We hebben alle apen en mannen van ons af kunnen houden!

Kalimantan was trouwens wel geweldig, de jungle was mooi en de apen waren slim en heel leuk om te zien, al waren ze wel makker dan ik hoopte (hoewel je de meest wilde beesten waarschijnlijk ook niet ziet). Verder op de boot onder de sterren geslapen, heel veel mandi's (douche beurten)met bruin rivierwater op de boot genomen (hoewel onze kapitein met acht nog steeds het record houdt), en een islamitisch besnijdenis feestje meegemaakt waarbij we ook het 'resultaat' (bedekt door grote pleister hoor!) mochten bekijken...

En nu weer terug in Surabaya en heb ik mijn laatste toetsen. Ik ben ook al druk bezig met afscheid nemen. Het is cliche, ik weet het, maar je beseft pas hoe mooi je het hebt gehad als je afscheid gaat nemen en weggaat. Hoewel het in het begin niet makkelijk was hier, vanwege het andere eten, klimaat, andere instelling van mensen, zal ik het nu missen. Waar vind je in Nederland 8 mensen die gaan discusseren hoe jij van plek A naar B moet komen als je slechts aan 1 persoon de weg vraagt? Of waar kan je in Nederland heerlijk indonesisch eten kopen van de straat dat niets kost en snel klaar is? Indonesie heeft zoveel dingen die ik zal missen, en het ergste is nog dat er dingen zijn die ik zal vergeten. De geluiden bijvoorbeeld van de straat: het nasi goreng wagentje dat langs komt rijden en toetert, de moskee die om vier uur 's morgens gaat bleren, en onze verschrikkelijke huisbel, wat een muziekje bevat wat echt niet aan te horen is. Het verschil tussen Nederland en Indonesie is voor mij voornamelijk dat Indonesie zo onvoorspelbaar is. Het lijkt of er van alles kan gebeuren en ik maak zoveel tegenstrijdige dingen mee. Het ene moment eet ik in een vijf sterren hotel, en het andere moment slaap ik in een kampung. Elke dag blijft een verrassing, en dat is het mooie van dit land en dat zal ik missen.

Ach, maar zover is het nog niet! Tot 19 juli (dan vertrek ik naar Kuala Lumpur) kan ik nog genieten van nasi van de straat, de moskee om vier uur 's morgens, en de vriendelijkheid van alle mensen om mij heen. En genieten zal ik!

liefs Annemieke