Living like a Bengali

Hoewel ik het niet verwacht had, kreeg ik drie weken geleden toch last van de zogenaamde ‘cultuurschok’. Onverwacht, want ik had tenslotte al 8 maanden in Azie doorgebracht en ik zag alle landen in Azie toch als redelijk homogenuous. Ik had het mis, Bangladesh is heel anders dan de landen die ik al bezocht heb.

Mijn allereerste ervaring van alleen op straat lopen zal ik nooit vergeten. Iedereen staarde me aan. En dan met zo’n indringende, gefixeerde blik dat je bijna achterom gaat kijken wat er in vredesnaam zo boeiend is. Tja, jij dus. Het went wel. Nu loop ik op straat en ik zie niemand meer naar mij kijken, alleen maar omdat ik er zelf niet op let.

Het vooroordeel dat ik had over hoe arm Bangladesh is klopte helaas wel. Bangladesh IS arm. Je merkt het aan verschillende dingen, namelijk aan bedelaars, aan de dunne mensen (heel veel mensen lijden aan ondervoeding hier) en ook aan het feit dat heel veel mannen op straat plassen. Elke dag zie ik er wel drie (en heus niet dat dat heel beschut gebeurt hoor!) en pas een paar dagen geleden besefte ik dat ze waarschijnlijk weinig keus hebben als ze zelf geen toilet hebben...

Verder zie je wel andere ‘rare’ dingen op straat. Mannen met rode nagellak. Mannen die arm in arm lopen en ondertussen op liedjes van een Bengaalse zangeres mee murmelen. Het zijn wel typische dingen, en in Nederland zouden al die mannen homo’s genoemd worden. Maar hier is het eenvoudig: homo’s ‘bestaan’ namelijk niet.

De standaarden van wonen liggen hier ook lager. Ik woon bij een studente wiens vader in het parlement zit en dat is zo’n beetje het hoogste wat je kunt bereiken in Bangladesh. We wonen dan ook in een speciale flat die uitkijkt op het imposante parlementsgebouw. Zo luxe is het echter niet. We hebben geen warm water (en het is koud hoor nu, ja niet zoals in Nederland, maar voor douchen is het water te koud), dat wordt eerst gekookt. Verder is het niet heel erg schoon en het hele plaatje is gewoon anders dan je (al westerling bedoel ik...) zou verwachten van iemand die een hele goede baan heeft.

Maar na drie weken ben ik aan deze dingen gewend geraakt en kijk ik niet meer op van plassende mensen op straat, van mannen die innig lopen, of van starende mensen. Ik vind van mezelf dat ik redelijk geintegreerd ben.

Ik spreek de taal nog niet en zie er anders uit, maar verder leef ik redelijk als een ‘Bengali’. Ik kleed me namelijk in de lokale kleding, jawel, wat bestaat uit een soort lang ‘t-shirt, een pyama broek en een sjaaltje. Heel modieus! Verder (vr)eet ik met mijn rechterhand al mijn maaltijden. En geloof me, het ziet er niet altijd even smakelijk uit...
En ik eet dagelijks ‘streetfood’. Hoewel ik het eten hier ok is maar niet het allerlekkerste, is het eten van de straat wel heel goed, net als de zoete thee met melk die je op elke straathoek kan kopen. En ik ben er zelfs nog niet ziek van geworden! Nog iets anders: ik maak ook al gebruik van lokale bussen. Het was moeilijk in het begin en dat is het nog steeds, maar het gaat al beter. In het begin zat ik in drie verschillende bussen om van plek A naar B te komen, omdat mijn Bangla beperkt is en het engels van Bengali mensen nog beperkter. Nu kom ik al op die andere plek met 1 bus. Ik boek dus vooruitgang!

Verder is mijn werk heel leuk. Ik werk met hele interessante, slimme mensen met wie ik leuke discussies kan hebben. Ik krijg veel vrijheid en bezoek veel plekken tijdens field trips en conferenties. Dat levert ook wel eens grappige momenten op. Probeer je heel serieus te kijken in een politieke vergadering over corruptie terwijl je helemaal NIETS van het Bangla verstaat. Gelukkig vertalen mijn collega’s af en toe nog wel eens wat.

Maar ik moet gaan. Ik hoop snel weer eens wat te kunnen schrijven, maar ik heb heel beperkt toegang tot internet...

kus Annemieke

ps mijn nieuwe telefoonnummer (smsjes komen helaas niet altijd aan..): 00880192706718