Een magnetron kopen in Bangladesh

Het was een gezellig familieuitje: mijn Bengaalse ‘moeder’, mijn twee Bengaalse ‘zusjes’, het hulpje van de familie, en ik gingen naar de ‘Export Fair’ om te winkelen en om voor een wasmachine te kijken. Na een knusse taxirit (we werden allemaal in de wagen gepropt, maar dat is normaal hier), kwamen we aan bij het evenement. Van tevoren had mijn zus er al veel over verteld, met name dat je er alles kon krijgen, uit alle landen. Vervolgens heb ik dus een uur tevergeefs naar een Hollands kraampje of een Indonesisch restaurant gezocht… Ze hadden inderdaad alles, maar wel alles uit Bangladesh of uit India.

Maar ja, nadat we binnen waren gekomen door de VIP ingang (het heeft zo zijn voordelen te wonen met een MP: iemand die in het parlement zit), zijn we de export fair afgestruind. Aangezien ik niets interessants zag, heb ik maar voornamelijk een kritisch oog op magnetrons geworpen. We zijn naar drie ‘winkels’ geweest en hebben uitgebreid de programma’s en prijzen vergeleken. Toen hadden we een geschikt exemplaar gevonden maar dat ging bijna niet door omdat de ‘winkelbemanning’ (dit is het juiste woord: stel je 1 kleine winkel voor met 15 medewerkers) niet flexibel waren en geen korting of extra accesoires wilden meegeven (mijn idee, je kunt het altijd proberen toch?). Uiteindelijk was de keuze gemaakt en de magnetron werd van achteren gehaald om, jawel, te kijken of hij het wel deed. Eerst bogen 5 hoofden zich over de magnetron om de tijd in te stellen. Toen stond een publiek van 12 mensen te kijken hoe de magnetron een glaasje water opwarmde. De magnetron bleek het echt te doen, en mijn Bengaalse moeder betaalde en de koop werd afgehandeld door een drie koppig management team. Toen gingen we weg, en de magnetron werd door twee winkelhulpjes naar de taxi gedragen, waarin het nog gezelliger werd met zes mensen en 1 grote magnetron.

Thuis de magnetron uitgepakt en toen bleek dat er iets niet helemaal in orde was… Tja dat geloof je niet toch?

Uiteindelijk werkt de magnetron en is alles geinstalleerd. We hebben hem nog niet gebruikt maar dat zal binnenkort wel gebeuren. Dit voorval heeft me wel over dingen na laten denken. Voor mij is het heel normaal om een magnetron te hebben en ik vond de koop ervan ook niet heel bijzonder. Voor mijn Bengaalse familie was het echter iets heel bijzonders, en er werd dan ook de nodige tijd aan besteed. Het is misschien wel goed om dit te realiseren, omdat ik eigenlijk toch best wel moest lachen toen er 12 mensen om 1 magnetron stonden, maar voor hen dit uiteraard heel gewoon is!

Liefs, Onamika (mijn Bengaalse naam, wat ‘zonder naam’, of ‘ringvinger’ betekent…)

ps mijn adres hier:
Nam Building, flat 501
Manikmia Avenue
Dhaka
Bangladesh
(ik weet niet of dit volledig is, maar de straat is wel bekend, dus ik denk dat post wel aankomt)

psII nu stop ik even met berichten plaatsen hoor!