Na drie maanden Bangladesh

Ik heb al een tijdje niets meer over mezelf geschreven, en dat was met een reden. De afgelopen tijd heb ik wat problemen gehad die ik eerst wilde oplossen. Dat is nu bijna zo!

Ik heb zowel wat problemen met mijn werk als met mijn thuissituatie gehad (eigenlijk dus problemen die mijn hele dag beinvloeden). Op mijn werk vond ik het moeilijk dat ik nooit een echte taak gekregen had. Ik moest zelf met voorstellen komen van mijn baas maar dan vraag je je soms wel af of het werk (het onderzoek in mijn geval) dat je doet wel zo zinvol is. In het begin had ik wel vaker erover gepraat maar hij gaf nooit een heel duidelijk antwoord. Toen kwam ik zelf maar met een onderzoeksvoorstel dat goed was gekeurd. Na dit onderzoek ging ik weer naar hem toe omdat ik hoopte nu wel wat meer duidelijkheid te krijgen. Maar nee, na 2,5 maand kwam ik erachter dat ik nog steeds geen officiele taak heb...

Ik heb daarover een beetje ruzie gemaakt met mijn baas, die dacht dat ik tevreden was en die liet merken dat hij me niet echt kon helpen. Maar zo raar is het toch niet, als je ergens werkt en dan een taak hebt? Maar ja, ik kwam erachter dat ik beter zelf wat kan verzinnen, het is in ieder geval interessant dan, en mijn baas geeft me dan wel een beetje steun. Ik heb in ieder geval de vrijheid om te onderzoeken wat ik wil en om naar ‘the field’ te gaan wanneer ik wil. En ik kan nu ook wel beter onderscheiden wat ik kan onderzoeken wat misschien nog een beetje van nut is. En ik heb ook besloten dat ik stop als ik niets nuttigs meer weet te doen en wil gaan. Dan ga ik reizen ofzo.

Tja en problemen met mijn accomodatie... Ik woon nu al bijna drie maanden bij Fariha en haar familie, in een flat tegenover het parlementsgebouw in Dhaka. De voordelen zijn dat het vlakbij mijn werk is (10 minuten lopen), dat de huishoudster mijn kleren wast en kookt, en dat ik de echte Bengaalse familie-ervaring gehad hebt. Maar er zijn ook nadelen. De belangrijkste zijn dat ik ver weg van andere stagaires woon (wat me soms best eenzaam maakte), en dat ik geen privacy heb, omdat haar moeder, vader, zusje, en huishoudster steeds onze kamer komt binnenlopen. Ik heb ook gemerkt dat het niet zo’n goed idee is in de kamer van een meisje van een andere cultuur te gaan wonen. Het is nog steeds haar kamer, al betaal ik huur. Ik moet me eigenlijk gewoon aanpassen aan de levenswijze en ritme van Fariha en haar familie, en hoewel zij ook wel aanpassingen maken voor mij, blijft het in de context van hun cultuur. Dat werkt gewoon niet. De laatste tijd veel ruzie gemaakt, maar het komt niet door één van ons, maar gewoon door het feit dat we zo anders zijn. Dus het wordt tijd om te verhuizen.

AIESEC, de organisatie waarmee ik hiernaartoe gekomen ben, is niet zo goed georganiseerd in Bangladesh. Heel veel dingen kosten veel tijd en ik kon niet in een stagairehuis wonen omdat ze er maar niet één konden regelen. Maar vanavond ga ik een kamer met eigen badkamer bekijken in Banani, een wijk die dichter bij de andere stagaires is! Het klonk allemaal wel ok, al heb ik meer reistijd naar mijn werk (vooral met die verschrikkelijke files hier!) en al is het waarschijnlijk wel een beetje duurder. Het is wel weer met een familie, maar met veel meer privacy, en ze kunnen goed engels en ik denk dat ze meer Westers georienteerd zijn (ze zijn in Nederland geweest vertelden ze aan de telefoon!).

Ik denk dus dat ik op deze manier mijn problemen wel opgelost heb. Ik wil hier ook wel blijven voor de resterende drie maanden, omdat het leven hier wel boeiend is. Ik heb al veel plekken gezien in Bangladesh, maar wil nog meer verkennen. Ik wil ook nog meer kennis krijgen van ontwikkelingshulp, en mijn huidige kennis beter toepassen. Ik vind dat niet alles geweldig loopt in mijn organisatie, dus wil daar een verslag over schrijven.

En nog een nieuwtje: mijn familie komt naar Bangladesh! Mijn vader, Vicky, en twee ooms! Ik kijk er wel naar uit, en ik heb al een heel plan bedacht wat ik ze allemaal ga laten zien en waar ik ze zal laten winkelen!!!

Maar ik ga nu stoppen, lieve groeten aan iedereen thuis!

Annemieke