Medische zorg in Bangladesh

Een aantal weken geleden kreeg ik ineens last van ‘buikproblemen’ (diarree ja…). Het was ongeveer vijf uur ‘s middags en ik had de avond ervoor een feestje gehad met veel alcohol en de hele dag in de zon gelegen bij het zwembad van de Dutch Club. Dit is een expat club waar dus allemaal Hollanders naar toe gaan. In het begin had ik er een beetje een vooroordeel tegen, maar na hun heerlijke zwembad (waar je in bikini kan zwemmen in plaats van met kleren aan!), hun bibliotheek, en hun menukaart (Tosties! Vegetarische moussaka! Pannenkoeken!) gezien te hebben, ben ik voor de buil gegaan.

Maar ja, ik dus ziek naar huis en daar werd het alleen maar erger. Ik maar van die vieze zout-suiker-wateroplossingen drinken maar echt helpen deed het niet. Na twee dagen was ik die drankjes samen met het beetje papaya en rijst met dhal zat en besloot ik actie te ondernemen. Ik ging mijn bloed laten testen. Dit had ik mijn vader eigenlijk al eerder beloofd, maar nu wilde ik zeker weten dat ik geen bloedarmoede meer had of dat ik weer door een besmette mug gestoken was. Ik ging dus naar een redelijk ziekenhuis met Fariha. Het eerste wat ik binnen zag was een bord waar ‘Care first’ op stond, dat ironisch genoeg boven de lange rijen ‘cash counters’ hing, waar je dus eerst moest betalen voor ze ook maar met je wilden praten. Na belachelijk weinig betaald te hebben, was ik bijna bang dat het er niet hygienisch aan toe zou gaan. Ik was ook nog eens mijn steriele naalden vergeten. Ik lette daar dus wel heel erg op, maar het was in orde. Het ging er (redelijk) hygienisch aan toe, dus ik liet iemand mijn bloed maar aftappen.

De volgende dag kon ik het resultaat ophalen. Fariha was druk dus haar moeder ging met me mee. Ze wilde me ook meenemen naar een dokter die ze kende en die goed scheen te zijn. Wij eerst het resultaat van de bloedtest ophalen en ik vroeg me al af waarom we niet in dát ziekenhuis een dokter konden zien. Maar ja, wij dus naar een ander ziekenhuis en het zag er vanaf het eerste begin al raar uit. Er liepen bedelaars rond om het gebouw en je moest een trap op, wat ik raar vond omdat heel veel echt zieke mensen daar toch moeite mee moeten hebben?! In de gangen van het oude gebouw zaten mensen op de grond, wat mijn hoop op een goede dokter nog meer verminderde. Toen gingen we een kamer binnen van een dokter en ik was blij dat ik in ieder geval niet op de grond moest zitten wachten. Ik was namelijk redelijk zwak. In zijn kamer begon ik hem mijn kwalen uit te leggen. Toen werd hij gebeld, en hij nam gewoon op! Later kwamen er ook nog mensen zijn kamer binnen omdat hij een handtekening op een formulier moest zetten. Voor ik het wist zaten er vier mensen achter mij in stoelen te wachten. Hallo, waar is de privacy? Ik was niet blij en daarom stuurden ze die mensen maar de kamer uit. Ondertussen fluisterde ik nog ‘international hospital, international hospital’ naar mijn Bengaalse moeder, die het vervolgens vrolijk aan de dokter doorvertelde. Ik besloot in ieder geval maar te luisteren naar wat hij zou zeggen, ik was er nou toch.

Nu keek de dokter dus echt naar mijn test en vertelde mij wat de uitslag eigenlijk betekende (ja heel leuk, het zijn medische afkortingen en getallen waar ik dus niets van snap!). Dat kon hij wel goed, zelfs in redelijk engels, en hij vertelde me dat ik alleen een infectie in mijn buik had, wat mijn diarree verklaarde. Geen bloedarmoede dus of iets anders engs, en ik was wel blij. Maar ik moest de dokter wel heel veel vragen stellen om alles te begrijpen, dat was wel lastig. Hij schreef me uiteindelijk ORS (van die vieze oplossingen dus weer!) en antibiotica voor. Ik vond dit wel logisch en veilig klinken, dus besloot ik het maar op te volgen en niet naar een internationaal ziekenhuis te gaan, hoewel antibiotica natuurlijk niet zulk geweldig spul is.

Buiten vertelde mijn Bengaalse moeder me dat de dokter een vriend van de familie was. Daarom hoefde ik ook niet te betalen. Ik was niet helemaal blij. Nu had ik het gevoel dat het zou werken, maar als ik nog zieker zou zijn, zou ik totaal niet blij zijn om naar een dokter in een rommelige kamer te worden gebracht met allemaal mensen die meeluisteren en waar het niet helemaal schoon lijkt. Dan wil ik in een luxe ziekenhuis worden ondergebracht waar je een eigen kamer met badkamer, AC, en tv hebt!!! (na mijn ziekenhuis periode (‘vakantie’) met Yotam in Thailand stel ik hoge eisen aan mijn kamer als ik ziek ben!). Ik vertelde dat Fariha zodat dat gebeurd als ik écht een keer doodziek ben.

Ik denk trouwens dat ik ziek ben geworden van de alcohol. Ik had de avond van het feestje weinig gegeten en het was erg laat geworden. Bovendien was ik niet meer gewend aan alcohol en dan zijn sterke dranken zoals gin en whiskey van twijfelachtige kwaliteit misschien niet het meest verstandige als je lijf niet meer aan alcohol gewend is. Als klap op de vuurpijl ging ik de volgende dag ook nog eens lekker in de zon liggen, wat misschien een zonnesteek tot gevolg heeft gehad? Kortom, ik heb het weer eens niet zo heel slim aangepakt….

Maar ja, na bij de dokter geweest te zijn, gingen we in een klein apothekerswinkeltje de medicijnen halen. Een recept was uiteraard niet nodig, hier kun je alles kopen voor geld.

Gelukkig sloeg het allemaal aan, want mijn familie zou een paar dagen later aankomen! Ik was beter genoeg om hen te zien en om hen Dhaka een beetje te laten zien. Vervolgens op tour gegaan naar de theeplantages in Srimangal, naar de activiteiten van The Hunger Project in Comilla, en lokale stammetjes gezien in Bandarbarn. Het was een geweldige tijd en ik was blij met mijn familie te zijn. Toen we terugkwamen was het Internationale Vrouwendag (8 maart). Misschien niet zo gevierd in Nederland, maar hier in Bangladesh waren er optochten en programma’s georganiseerd. Het was wel leuk om dat te bezoeken met mijn gasten.

Helaas is mijn familie een paar dagen geleden weggegaan. Toen begonnen mijn accomodatie problemen weer. Ik had Fariha verteld dat ik rond deze tijd uit huis zou gaan, maar door mijn ziekte en vakantie had ik niet echt wat kunnen zoeken. AIESEC kon me ook niet echt helpen, en andere stagaires, die volgens mij wisten dat ik woningnood had, hadden een flat gevonden maar hadden mij er niet in betrokken en hadden geen plek voor mij. Ik voelde me daar wel rot onder en belde Fariha om te vragen of ik een paar dagen nog bij haar kon slapen. Ze deed er heel moeilijk over, en zei dat ze examens had en niet kon leren als ik er was (ze leert midden in de nacht en dan zou ik graag het licht uithebben omdat ik dan slaap, dat is het probleem). De boodschap was eigenlijk dat ik niet welkom was, of zo voelde het althans. Ik melde haar dat ik wel een hotel zou zoeken. Later stuurde ze me wel een berichtje dat ik wel kon komen, maar het voelde niet goed. Ze had me in feite uit huis gezet en dat was heel zwaar aangekomen. Toen ik verhuisde moest ze me van haar moeder ook nog om geld vragen, terwijl we duidelijk een afspraak hadden gemaakt dat ik de laatste maand niet hoefde te betalen omdat ik ervoor teveel betaald had. Dat kwam hard aan, en ik weigerde. Ik weet niet of ik ooit nog bij haar thuis kom.

En nu slaap ik tijdelijk bij mijn baas (jawel!) in huis, tot ik iets anders heb gevonden. Een leuke andere stagaire, heeft al aangeboden dat ik met haar een kamer kan gaan delen. Ik wil het heel graag, maar ze moest eerst nog haar huisgenoten vragen. Waarschijnlijk hoor ik dat snel. Dat zou dan wel een uitweg zijn, want al dit gedoe breekt me op. Heb besloten dat ik het nog maar weinig tijd geef, en anders naar India ga. Ik wil graag blijven, heb het gevoel dat ik nog wat voor The Hunger Project kan doen, maar ik moet wel een ‘thuis’ hebben.

Dit was dus een update over mijn avonturen!! Het leven hier is wel hectisch en er gebeuren veel dingen, vervelend maar ook wel leuk. Ik huil hier ook relatief vaak maar soms heb ik ook verschrikkelijke lol. Ben behoorlijk wispelturig dus, en ik hoop dat ik binnenkort in wat rustiger vaarwater kom. Maar op zich gaat alles wel goed hoor, heb het hier ook wel naar mijn zin, wat de reden is dat ik toch wel wil blijven voor enkele maanden nog!

Liefs Annemieke