Beslissingen & Reflectie

Hallo allemaal,

Ik heb jullie geloof ik al verteld over mijn werk en accomodatie problemen. De afgelopen twee maanden heb ik hier erg mee gezeten: met het feit dat ik geen gedefineerde taak had en dat ik geen 'thuis' had, tenminstie niet een plek die van mijzelf is en waar ik helemaal mezelf kan zijn.

Afgelopen week heb ik eindelijk een plekje gevonden: ik ga bij enkele andere trainees in huis wonen. Een heel leuk Kroatisch meisje had aangeboden haar kamer te delen. Ik ben wel blij, het is in een fijne buurt en de mensen zijn aardig. Het is ook een mooi en licht appartement. Helemaal perfect dus!

Maar... Ik heb er lang over getwijfeld en eindelijk de knoop doorgehakt. Ik heb besloten met mijn werk te stoppen hier. Ik het namelijk niet het gevoel dat ik wat kan toevoegen, ik had zelf namelijk wel ideeen voor onderzoek of suggesties voor verbeteringen, maar ze passen denk ik niet 'in de strategie van The Hunger Project' (laat ik het zo maar noemen!). Dus ik heb besloten te stoppen, ik heb zelf ook wel genoeg geleerd over ontwikkelingshulp voor dit moment.

Jaja typisch weer mij he, heb ik eindelijk een leuk plekje gevonden om te wonen, verlaat ik de plek! Want ik blijf niet in Bangladesh. Ik wil niet voor een ander bedrijf gaan werken nu, heb het wel even gezien. Ik ben van plan enkele weken nog te blijven hier, om aan te sterken, uit te rusten, en goed te eten (is wel nodig, ik ben zwakker en dunner dan ooit eerlijk gezegd...) en dan ben ik van plan naar India te gaan. Hoelang? Waarheen? Ik heb geen idee, er zijn plekken die me interessant lijken, maar ik zie wel hoe het gaat. Ik weet dus ook nog niet hoelang. Het kan twee weken zijn, maar ook een paar maanden. Ik wil per moment beslissen, ook wat ik doe (reizen, vrijwilligerswerk, etc). Ik wil van de absolute vrijheid genieten!

Het was wel moeilijk om mijn beslissing aan mijn collega's te vertellen. Enkelen hadden het echt niet verwacht en waren heel geschokt. Sommige leken bijna emotioneel te worden. Enkele mannelijke collega's leken vooral aangedaan raar genoeg... Eentje gaf me nog oorbellen cadeau, wat echt superlief was.

Wat ik altijd het meest typische aan afscheid nemen vind is dat je dan ineens beseft hoe goed je het hebt gehad. In mijn geval leek het net alsof al mijn twijfels, die ik gedurende vier maanden gehad heb, ineens wegvielen. Ik vroeg me altijd af of ik wel nuttig werk deed, of bepaalde mensen me wel mochten, dat soort stommigheden. Nou, zo'n beetje iedereen is dol op me op kantoor en de dag van mijn besluit vertelde een collega, die tot de oprichters van The Hunger Project Bangladesh hoorde, dat hij mijn verslag zinvol had gevonden vanwege de 'outside' view!

Iets anders 'raars' is dat ik altijd gezocht heb naar slechte dingen, altijd heb geprobeerd The Hunger Project en haar activiteiten te bekritiseren. Dat deed ik omdat ik altijd zo'n positief beeld kreeg gepresenteerd door collega's en ik heel veel zogenaamde 'succesverhalen' had gelezen. Tijdens mijn werktrip naar rurale gebieden kreeg ik een heel ander beeld van de activiteiten van The Hunger Project gepresenteerd en was ik best wel geschokt. Toen begon ik dus met het bekritiseren, hoewel ik het wel altijd in een beetje een constructieve manier probeerde te doen (lukte niet altijd, maar ja...). In ieder geval, mijn totale standpunt was dat ik niet helemaal achter The Hunger Project stond, en eigenlijk niet wist of ik zowiezo in ontwikkelingshulp geloofde.

Maar op mijn laatste werkdag sprak ik met Dollar, de collega die er vanaf het begin bij was. Hij vertelde me hoe The Hunger Project Bangladesh was opgericht en hoe het was gegroeid over de jaren. Hij vertelde me ook wat hij als zijn 'succes' beschouwde: een meisje dat na zijn training eindelijk een belangrijke toegangstoets voor de universiteit haalde na twee keer ervoor gezakt te zijn. Hij was bescheiden maar zo enthousiast en gemotiveerd en zijn hele gezicht sprak dat uit. Belangrijk voor mij was ook dat hij mijn kritiekpunten aannam en eerlijk en open was over de tekortkomingen. Maar toch, hij heeft hoop en richt zich op wat bereikt is. En al is dat maar 1 meisje dat naar de universiteit is gegaan, het is iets. Door hem werd ik gemotiveerd en ging ik, op mijn laatste dag, ook wat meer in The Hunger Project Bangladesh geloven, omdat er zulk soort mensen als hij werken die werkelijk hart en visie hebben.

Ondanks dit allemaal, ben ik blij dat ik stop. Het is allemaal erg veel geweest de afgelopen tijd en ik heb nog niet alles verwerkt. Ik denk ook niet dat ik veel nog kan toevoegen, niet in Bangladesh tenminste. In Nederland wil ik nog wel kijken wat ik kan doen.

Nou ik hou jullie op de hoogte!

Liefs, Annemieke