Rondje Balkan - de grensovergang Servië-Bulgarije

Hoewel ik eigenlijk niet van plan was te schrijven over mijn 11daagse trip naar de Balkan, heb ik zo'n bijzondere grensovergang meegemaakt dat ik dit wel móet vertellen :)

Grensovergangen maken me altijd zenuwachtig. Ik vraag me af of ik wel een goed visum of papieren heb en de douane ambtenaren kijken me altijd aan of ik een crimineel ben. Regels voor visa zijn altijd onduidelijk of in de lokale taal en vaak mis je wel een document. Ik ben altijd maar blij als ik een land in- of uitben.

In de Balkan hoefde ik geen visum, maar grensovergangen waren nog steeds geen korte procedure. Tijdens de (nacht)busreis van Bulgarije naar Macedonië moest iedereen uit de bus van de Macedonische douane en alle tassen moesten op lange tafels worden gezet en worden opengemaakt. Vervolgens keken ze er amper naar, maar het kostte toch weer minstens een uur tijd.

Maar deze grensovergang was relatief gezien nog 'snel' vergeleken met de Servische-Bulgaarse grens...

Ik had een trein van Belgrado naar Sofia geboekt, en ik zag het totaal niet zitten. Ik had twee avonden ervoor flink gefeest (Belgrado is zo'n geweldige feeststad!!!), en en ik had mijn trein nog maar net gehaald omdat ik me verslapen had. Daar zat ik dan met een kater in een trein die maar 30 km per uur leek te gaan. Fun :)

Na ongeveer al negen uur in de trein gezeten te hebben, stapten er ineens heel veel mensen in. De coupé waarin twee Engelse backpackers en ik zaten was ineens helemaal vol, net als elke coupé in ons treinstel. Toen hoorde ik ook dat we de grens naderde. Na een half uurtje begon de Bulgaarse vrouw naast me ineens de voering van een bodywarmer te vullen met 5 sloffen sigaretten, die ze vervolgens aantrok. Overduidelijk wilde ze iets de grens over smokkelen, en ik vond het heel ingenieus.
Vanaf dat moment begon het 'verstoppen': de tassen van al de Bulgaren in ons compartiment (een vrouw met kind, en een middelbare man en vrouw) moesten ineens onder, naast, en op onze backpacks geplaatst worden. Mijn trui diende ook als 'dekmantel'.

Op dat moment had ik het allemaal nog niet zo door, maar ik begreep het een stuk beter toen de Bulgaarse grenswachters binnenkwamen en tassen gingen openmaken en ijzeren stokken in gaten staken, zowel in de coupe's als in de gangen, om te zien of er daar wat verborgen was. De 'buit' van de omgeving van onze coupé bedraagde 7 sloffen sigaretten. Een man uit onze coupé moest zijn tas openmaken in de gang (en halverwege gooide hij nog snel een slof sigaretten in onze coupé naar binnen, zodat wij die snel konden wegmoffelen..) en hij moest ook nog met de grenswachters praten. Of hij hen nog heeft omgekocht weet ik helaas niet...

Toen we de grens (na drie uur daar geweest te zijn) eindelijk voorbij waren, bleek dat IEDEREEN zo'n beetje aan het smokkelen was: ineens kwamen er sloffen uit elke tas, kwamen er pakjes sigaretten uit de broek en de sokken van het acht-jarig kindje uit onze coupé, en liepen jonge Bulgaarse mannen triomfantelijk door de treingangen terug naar hun coupé met sloffen sigaretten die niet ontdekt waren. Ineens leek de hele trein elkaar ook te kennen, en het is hoogstwaarschijnlijk dat het gewoon één grote smokkelbende was. Waarschijnlijk waren de Engelsen en ik en onze backpacks de beste dekmantel die de mensen in onze coupé konden hebben. Ik durf te stellen dat er 20 onontdekte sloffen in onze coupé aanwezig waren. Onze coupégenoten zagen er ook erg vrolijk uit, dus mijn vermoeden zal best kloppen...

De vrouw naast me vertelde in het Duits dat sigaretten door belasting enzo heel erg duur in Bulgarije was en dat dit een goede manier was om geld te verdienen, vooral omdat er ook veel werkeloosheid is. Tja.

Vijf uur later dan gepland (om 22:40) kwam de trein uiteindelijk toch in Sofia, Bulgarije, aan. Ik was doodmoe en mijn kater was nog niet helemaal weg, maar de treinreis was wel één van de interessantste ooit geweest..

xx Annemieke