Wonen in Chennai: over Tamil muziek en vriendjes

Ik woon sinds bijna twee weken in een women’s hostel in Chennai. In een women’s hostel wonen voornamelijk werkende jonge vrouwen, die nog niet getrouwd zijn. Normaal gezien zouden ze nog bij hun ouders wonen, maar omdat ze allemaal een goede baan (in de IT of iets in de engineering) hebben in de grote stad Chennai, is een women’s hostel een veilige basis. Voor mij is het extra interessant om hier te wonen, omdat je de cultuur van Tamil Nadu (de staat waar ik nu ben) een beetje leert kennen en omdat iedereen Engels kan spreken.

Qua voorzieningen is het goed te doen, ik heb gelukkig een kamer voor mezelf die niet heel groot is maar ok (zeker als je bedenkt dat eenzelfde soort kamer naast me bewoont wordt door drie (!) Indiase meisjes…), en ik heb een fan en een eigen badkamer. Ik heb geen warm water in mijn badkamer, maar dat maakt niet uit aangezien het hier boven de 35 graden Celsius is, en het slechts het begin van de warme periode is… Nou ja, mijn leefsituatie is in ieder geval goed.

Maar interessanter dan mijn habitat is het leven in het hostel. Ik heb in de afgelopen nog niet echt veel kunnen doen wat betreft mijn onderzoek, dus ik was veel thuis. Om een beetje te socializen zit je dan in de ‘huiskamer’, waar stoelen en tafels staan en waar veel mensen ook eten (ik krijg trouwens drie keer per dag een maaltijd voorgeschoteld hier, perfect dus al word ik al die curries wel een beetje zat hoor!). Bovendien staat er een televisie in de huiskamer, en na twee weken zou ik dat ding het liefste van het dak afgooien. Uiteraard heb ik niets tegen tv kijken, maar het ding staat altijd aan, en het enige wat opstaat (afgezien van de bescheiden 5 minuutjes twee keer per week dat ik BBC opzet) zijn Tamil muziek video’s (zeg maar een soort MTV of TMF, en ze hebben hier echt tal van die zenders) of Tamil muziek films. Nou ben ik best voor culturele uitwisselingen enzo, en was die ene keer dat ik in Bali drie kwartier lang naar een voorstelling van een mannenkoor dat de hele tijd ‘ketjap ketjap ketjap’ zong ook nog wel uit te houden, maar ik heb mijn grenzen. Die zijn nu dus ongeveer bereikt, en dus eet ik altijd snel mijn eten op of zit ik maar buiten of op de kamer van de enkele verlichte zielen hier die ook zónder Tamil muziek kunnen. Hoewel.. pas speelde er één Tamil muziek via haar mobiel op haar kamer. Mm vervelend al die technologie!

Maar ja, uit vlucht voor de muziek ben ik dus bevriend geraakt met een paar Tamil meiden die samen een kamer delen. Gauw kwam ik er achter wat het gespreksonderwerp van hen is: hun vriendjes. Het is grappig hoe ze allemaal weg zwijmelen bij de gedachte aan hun vriendje en hoe ze erover praten. Het doet me denken aan hoe het gaat met de eerste keer dat je verliefd bent op de middelbare school. Ze bellen ook heel vaak, bij één meisje schat ik zelfs wel 10 keer op een dag (en tel daar de talloze smsjes bij op als je bedenkt dat je hier per dag gratis 100 smsjes kan sturen…). En ja hoor, verscheidene keren heb ik ineens de telefoon in mijn handen gedrukt gekregen omdat ze hun vriendje over mij hadden verteld en ik dus even ‘hoi’ tegen hen moest zeggen…
Maar over deze jeugdige verliefdheden, het lijkt toch wel serieus, want er wordt al volop gedacht aan de mogelijkheden om te trouwen. En nu komt het trieste, want voor de meesten van hen is dat niet mogelijk vanwege het kaste systeem. Het kaste systeem schijnt niet meer zo beperkend te zijn hier, want mensen van verschillende kasten kunnen elkaar nu aanraken en er is zelfs positieve discriminatie wat betreft scholarships voor vroegere untouchables. Maar helaas geldt deze verlichting niet in het terrein van het huwelijk. Dit zorgt dus voor veel frustraties en verdriet bij veel hostel genoten hier, wiens enige opties zijn met iemand anders trouwen of trouwen met hun liefde en uit hun familie verbannen worden.

Niet makkelijk dus. Ze vroegen ook of ik binnenkort wilde trouwen. Hmm vriendjes, het huwelijk, en religie zijn altijd onderwerpen waar ik me niet helemaal goed in kan uiten in het buitenland. Ik heb het geprobeerd uit te leggen: ‘Weet je, in Holland kan je alles doen met je vriendje; je kunt hand in hand lopen, hem voorstellen aan je familie, samen wonen, dit allemaal kan je doen zónder getrouwd te zijn! En de mensen uit je omgeving kijken je ook níet raar aan! Alle voordelen zonder het huwelijk dus!’. Ik weet niet of ze me nu raar vinden of niet maar ze zijn vrij slim en werken voor internationale bedrijven dus misschien zijn ze iets gewend. Eén zei wel dat ze mijn antwoord mooi vond toen ik haar vraag over religies beantwoorde door te zeggen dat ik geen Hindu of Christen ben maar vind dat je instelling in het dagelijks leven een expressie van een godsdienst is…

Nou dit zijn zo’n beetje mijn belevenissen terwijl ik mijn onderzoek probeer te doen. Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal en dat jullie allemaal genieten van (zo heb ik vernomen) de lente zon in Holland!

Kus Annemieke

PS Ik probeer wat foto’s van het hostel toe te voegen, eentje van de huishoudsters van het hostel, en twee van de school vlakbij waar iedereen zo leuk gaat schreeuwen en springen als ik voorbij loop…