Over mijn onderzoek, vertaalster, en autonomie

Na een paar weken intensief interviewen en discussiëren met mijn vertaalster, heb ik gemerkt dat we over vrij veel dingen anders denken. Vandaag heb ik bovendien gehoord dat ze haar baan als mijn vertaalster stopt om voor haar schoonmoeder te zorgen, die ziek is en over drie maanden een operatie zal ondergaan. Haar schoonmoeder woont in een andere stad (zes uur van Chennai) en ze zal daar ook tijdelijk wonen.

Hoewel ik dit uiteraard helemaal niet leuk vind, begin ik nu meer in meer te beseffen hoe het ook gerelateerd is tot mijn onderzoek. Mijn onderzoek gaat over de automie die getrouwde vrouwen hebben in hun leven, en ik vergelijk een groep vrouwen die in een kledingfabriek werkt met een groep vrouwen die niet werkt. Ik benader autonomie als de mate waarin vrouwen beslissingen nemen (zelf en in hoeverre hun echtgenoot) op financieel gebied en op sociaal gebied (zoals bijvoorbeeld de beslissing om te gaan werken) in hun gezin, de mate waarin ze in staat zijn om alleen te reizen naar verschillende gebieden (kledingwinkels, naar een bruiloft, naar een bank of postkantoor), en of ze niet te maken hebben met huishoudelijk geweld.

De interviews tot nu toe zijn heel interessant. Ik heb nog niet echt een bepaald patroon kunnen ontdekken in werkende of niet-werkende vrouwen, maar het lijkt erop dat werkende vrouwen iets meer autonomie hebben op financieel gebied en wat betreft het alleen reizen. Waar ik wel geschokt door was, is dat heel veel vrouwen lijden onder huishoudelijk geweld, wat vaak gelinkt is aan het alcoholgebruik van hun echtgenoot. Ik heb ongeveer 7 verhalen gehoord (van 20 geïnterviewde vrouwen) die ermee te maken hadden. Dit vond ik echt abnormaal veel.

Maar om terug te komen op mijn vertaalster, het is interessant om haar ook te ‘analyseren’. Ik had eerder al een onenigheid met haar over het interviewen van vrouwen in een ander gebied dan het gebied waarin de kledingfabriek gevestigd is. Ze wilde daar niet heen met de fabrieksbus die dagelijks heen en weer rijdt om de vrouwen die ver wonen weg te brengen. Ze zegt dat ze op tijd thuis moet zijn (en de tijd werd steeds vroeger na verloop van de dagen) en dat het niet veilig is. Ik vroeg haar hoe ik het veiliger kon maken, en noemde suggesties zoals een man inhuren om ons te vergezellen, of zelfs een auto huren. Ze zei dat ze het niet wist (eigenlijk bedoelde ze ‘nee’) en ze zei dat ze haar echtgenoot toestemming moest vragen.

Dat snapte ik niet direct. Ze heeft gestudeerd, heeft alleen in een women’s hostel in een andere stad gewoond voor haar huwelijk en heeft daar ook gewerkt. Ze heeft daarheen gereisd vanaf het huis van haar ouders wat wel een reis van vijf of zes uur is. Ze heeft deze baan aangenomen en reist elke dag alleen naar de kledingfabriek (of omliggende gebieden) en terug. En nu moet ze toestemming vragen om naar een plek te gaan waarvoor ik alle veiligheidsmaatregelen wil nemen en wat normaal gezien niet echt veel later is dan de normale werktijd. Ik beloofde bovendien op tijd terug te gaan.

Ik denk dat ik haar als te ‘empowered’ heb gezien, of dat ik misschien wilde dat ze dat was. Nu stopt ze ook haar baan en gaat ze voor haar schoonmoeder zorgen, voornamelijk omdat haar echtgenoot en schoonmoeder dat willen.

Nu zie ik ook het verschil als we een interview analyseren. Vandaag hadden we een vrouw geïnterviewd die zichzelf moedig noemde en die het in feite niet pikt wanneer haar echtgenoot zich bezat. Ze schreeuwt naar hem en vertelde hem niet meer waar ze heen gaat of wat ze koopt. Hij heeft haar respect verloren en daar handelt ze naar. Haar echtgenoot zegt zelfs wrang dat ze zich gedraagt als de ‘man in huis’. Ik vond het een geweldig verhaal, ze vertelde het met de nodige humor en ik zag haar al voor me, scheldend tegen haar echtgenoot dat hij zich stom gedroeg. Kavita zag dat anders. Zij zei dat de vrouw ‘over-moedig’ was en dat ze haar echtgenoot niet genoeg respecteerde, omdat hij heel lang goed voor haar had gezorgd.

Ik vond dit een raar idee, net alsof de vrouw niet al heel lang geld in het laatje bracht (21 jaar om precies te zijn) naast het huishoudelijk werk, en net alsof zij niet voor hém heeft gezorgd. Respect moet je verdienen, volgens mij.

Ook keken we anders naar ‘love marriages’. In India zijn de meeste huwelijken gearrangeerd door de ouders en ik was altijd blij als ik weer zo’n romantisch verhaal over huwelijken gebaseerd op liefde hoorde. Ik vond het de ultieme vorm van empowerment: tegen de wil van je ouders (familie is alles in India) kiezen voor jezelf en voor je lief. Kavita ziet dit anders, zij zegt dat degene ‘selfish’ is en eigenlijk aan haar familie moet denken. Familie gaat voor alles, volgens haar (vandaar ook haar keuze uiteraard om voor haar schoonmoeder te gaan zorgen). Volgens mij was ze het niet helemaal eens met mijn opmerking dat ik juist zou willen dat mijn kind gelukkig zou zijn en daarom zelf zou mogen kiezen. Dan komt altijd weer de onderliggende suggestie dat het de ‘cultuur’ is en dat dit belangrijk is.

Ik vind dit moeilijk. Ik ben een ‘outsider’ tot de Indiase cultuur en zal dat altijd blijven, maar voor mijn scriptie moet ik toch interviews analyseren. Ik begin steeds meer te beseffen hoe subjectief dit is. Toch denk ik niet dat de rol van ‘outsider’ alleen maar nadelen heeft. Ik kan anders naar de cultuur kijken en misschien ongelijkheden tussen man en vrouw duidelijker zien. Zolang ik mezelf openstel om de cultuur te begrijpen, moet dit niet een heel groot probleem zijn.

En het feit dat mijn vertaalster me nu verlaat is een goede les in dit opzicht. Ik verwachtte niet dat ze haar baan hiervoor zou opzeggen, maar het geeft aan in hoeverre familie belangrijk is hier en in hoeverre ze het gevoel heeft dat ze haar ‘plicht’ moet doen tegenover haar schoonmoeder en haar echtgenoot (afgezien van het feit dat ze misschien zelf wil stoppen heb ik het gevoel dat dit ook een hele sterke motivatie is).

Tja, en ik ga maar op zoek naar een nieuwe vertaalster. Het is niet makkelijk en ik ben echt niet blij, maar niets aan te doen....
Maar haar vertrek heeft me in ieder geval wel een mooi verhaal voor mijn scriptie opgeleverd!!!

Liefs Annemieke